تاثير قصه بر كاهش مولفه‌هاي رفتار پرخاشگرانه‏

The effect of story in decreasing components of aggressive behavior ‎

در سال‌هاي‎ ‎اخير، رويكردهاي‎ ‎قصه‎ ‎گويي‎ ‎براي‎ ‎درك‎ ‎رفتار‎ ‎انسان‎ ‎درحوزه‌هاي‎ ‎مختلف‎ ‎روان‌شناسي‎ ‎فراگير‎ ‎شده‎ ‎است.‏‎ ‎به نظر مي‌رسد ‏قصه براي كودكان، به خاطر محدوديت‌هاي شناختيشان،‎ ‎بيش از ‏بزرگسالان مفيد واقع مي‌شود. پرخاشگري، به عنوان يكي‎ ‎از‎ ‎شايع‌ترين‎ ‎مشكلات رفتاري كودكان، ممكن است به شكل ‏پرخاشگري جسمي، واكنشي و رابطه‌اي ديده شود. هدف پژوهش ‏حاضر، تاثير قصه‌گويي بر كاهش مولفه‌هاي رفتار پرخاشگرانه ‏پسران 6 تا 8 ساله در مدارس بود. در اين پژوهش بيست و دو ‏پسر، 6 تا 8 ساله از مدارس ابتدايي شهرستان شيراز انتخاب و به ‏طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل شركت كردند. ابزارهاي ‏پژوهش پرسشنامه پرخاشگري كودكان دبستاني (‏SAQ؛ شهيم، ‏‏1385) و مقياس ارزيابي مشكلات دروني‌سازي- بروني‌سازي ‏ايشنباخ، فرم گزارش معلم (‏TRF؛ ايشنباخ و رسكورلا، 2001) ‏بود. گروه آزمايش، در 11 جلسه، در يك برنامه قصه‌گويي شركت ‏كردند، اما گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. پس از پايان ‏مداخله و 3 ماه پس از مداخله پرخاشگري جسمي، رابطه‌اي و ‏واكنشي كودكان دو گروه توسط معلمان آنان ارزيابي گرديد. نتايج ‏نشان داد كه در پايان برنامه 11 جلسه‌اي پرخاشگري جسمي، ‏رابطه‌اي و واكنشي كودكان گروه آزمايش، در مقايسه با گروه ‏كنترل، كاهش معناداري يافت؛ اما اثربخشي مذكور در پي‌گيري ‏سه ماهه، تنها درمورد پرخاشگري رابطه‌اي باقي‌مانده بود. نتايج ‏مذكور مي‌تواند مورد توجه متخصصان حوزه ادبيات و روان‌شناسي ‏كودك واقع شود.‏

In order to achieve a better understanding of ‎human being behavior in different aspects of ‎psychology, story-telling approaches have been ‎pervasive in recent years. Due to their cognitive ‎limitations, it seems that “story” is more efficient ‎when it is used for children comparing to adults,. ‎Aggression, as a prevalent childrenʹs behavior, ‎can be seen in forms of physical, reactive and ‎relational. The aim of present study was to ‎investigate the effectiveness of story-telling in ‎decreasing components of aggressive behavior of ‎‎6 to 8 years old school boys. Twenty two boys, ‎studying in Shiraz elementary schools, were ‎selected. These selected students had achieved a ‎‎“cut-point score” of above 1 in the scale ‎of Shahim Aggression Questionnaire (SAQ; ‎Shahim, 2006) and (TRF; Akhencach & Rescorla, ‎‎2001). Subjects were placed randomly in ‎experimental and control groups. Contrary to ‎control group, experimental group participated in ‎storytelling for 11 sessions. Three months after ‎the ending of physical, reactive and relational ‎program aggression assessed using their teachers. ‎Results showed that in treated group, a significant ‎decrease in physical, reactive and relational ‎aggression was detected, as compared to the ‎control group. However, only relational ‎aggression decrease was stable after 3 months. ‎Mentioned results can be useful for psychology ‎and childʹs literature specialist. ‎