آثار مخارج دولت بر نرخ فقر روستايي در ايران

Government Expenditure Impacts on Rural Poverty in Iran

در اين مطالعه اثر مخارج دولت بر فقر روستايي با استفاده از روش سيستم معادلات همزمان شامل متغيرهاي تاثيرگذار بر فقر روستايي شامل (فقر روستايي، بهره‌وري نيروي‌كار در بخش كشاورزي، اشتغال در مناطق روستايي، مهاجرت، دستيابي به زيرساخت‌هاي اقتصادي (برق، آب، تلفن) و اجتماعي( آموزش، بهداشت) و آمارهاي سري زماني (1388-1360) مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفته است. يافته‌هاي مطالعه حاضر بيانگر آثار متفاوت مخارج دولت بر فقر روستايي مولفه‌هاي مرتبط با آن مي‌باشد. نتايج برآورد نشان مي‌دهد سرمايه‌گذاري عمومي در بخش آب، بهداشت و جاده بيشترين آثار را بر كاهش فقر در مناطق روستايي داشته‌اند. هزينه‌هاي دولت در فصول آب، تحقيق و توسعه و آموزش به ارتقا بيشتر در بهره‌وري ياري رسانده است. هزينه‌هاي عمومي در توسعه زيرساخت‌هاي آموزشي، بهداشتي و راه و ترابري باعث افزايش بيشتر اشتغال در مناطق روستايي گرديده و هزينه‌هاي آب، بهداشت و جاده باعث كاهش مهاجرت از شهرها به روستاها شده است.

This study analyzes the impacts of various types of government expenditures on rural poverty in Iran, by using a system of equations including variables affecting on rural poverty such as agriculture labor productivity, employment in rural area, rural-urban migration and access to economic infrastructures and social (electricity, water, telephone) (education attainment, and health) infrastructures and time series data (1984-2009). The results reveal that different types of public Expenditures have various effects on poverty in rural areas. Public investments on water, health and road have the most positive impacts on rural poverty reduction. Government expenditures on water, agricultural R&D, education, health and road improve agricultural productivity growth. Public Expenditures on developing education infrastructures, health and transportation increased employment rate in rural area. Expenditures on water, health and road led to reduce rural-urban immigrate.