مقايسه تكانش گري و تصميم گيري مخاطره آميز افراد چاق با افراد داراي وزن عادي

Comparing impulsivity and risky decision-making in obese and normal individuals

زمينه: رفتارهاي تكانشي و خطرپذيري در برگيرنده طيف گسترده اي از رفتارهاي رشد نيافته و لذت جويانه هستند. يكي از مشكلات افراد چاق، ناتواني در عدم مصرف مواد غذايي ممنوع شده براي آنان است. هدف: مطالعه به منظور مقايسه تكانش گري و تصميم گيري مخاطره آميز افراد چاق با افراد داراي وزن طبيعي انجام شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه تحليلي كه در سال 1389 در تهران انجام شد، 100 نفر از افراد چاق داراي شاخص توده بدني بالاي 30 كيلوگرم بر مترمربع با 100 نفر از افراد داراي وزن عادي (شاخص توده بدني معادل 25 كيلوگرم بر مترمربع و كم تر) مقايسه شدند. هر دو گروه در دو آزمون سنجش تصميم گيري مخاطره آميز بارت و تكانش گري برو- نرو، به صورت نرم افزاري و سلامت عمومي و تحرك روزانه شركت كردند. داده ها با استفاده از آزمون آماري تي مستقل تحليل شدند. يافته ها: افرادي كه تكانش گري بالاتري داشتند، نمي توانستند از لذايذ زودگذر گذشته چشم پوشي كنند و رفتارهاي سالم بلندمدت اتخاذ كنند. تعداد عكس العمل اشتباه و ميانگين مدت زمان صرف شده افراد چاق بيش تر از افراد عادي بود كه نشان مي داد تكانش گري در افراد چاق بيش تر از افراد عادي است. همچنين افراد چاق تصميم گيري مخاطره آميز بيش تري داشتند و در انتخاب رفتارها و روش هاي زندگي سالم بيش تر خطر مي كردند. نتيجه گيري: با توجه به يافته ها، بهتر است تصميم گيري و درمان تكانش گري را به عنوان يك درمان روان شناختي چاقي به متخصصان معرفي نمود و فقط به درمان هاي فيزيكي و جسمي از جمله رژيم هاي غذايي، ورزش و فعاليت بدني اكتفا نكرد.

Background: Impulsive and risky behaviors contain a wide range of undeveloped and pleasure seeking behaviors. One of the obese individuals’ problems is their inability to refuse taking forbidden foods. Objective: The aim of this study was to compare impulsivity and risky decision making between two groups of obese and normal weight individuals. Methods: The participants in this analytical study were consisted of 100 obese individuals with a Body Mass Index (BMI) higher than 30 Kg/m2 and 100 normal cases with BMI lower than 25 Kg/m2. Both groups were tested by two computerized tests including the impulsivity test (GO/NOGO) and the BART risky decision-making task which were used to test the participants’ impulsive behaviors and the degree of their risky decision-making, a Public Health questionnaire to evaluate an individual’s physical and psychological public health within the last month, and also a Daily Activity questionnaire to assess the participant’s daily physical activities and sports. Variables were transferred to SPSS software and analyzed by independent t-test. This study was performed in Tehran in 2011. Findings: Individuals with higher impulsivity failed to condone the immediate pleasures and choose the long term healthy behaviors. The number of false reactions and the time average spent on tasks were longer among obese individuals compared with normal weight people indicating the obese individuals were more impulsive and made more risky decisions in choosing appropriate behaviors and lifestyle. Conclusion: According to the results of this research, it is beneficial to introduce an impulsivity treatment as a cognitive cure for obesity to professionals. In this regard, it is not wise to only focus on physical and nutrition aspects of obesity treatment.