بازتاب مباني سير و سلوك و عرفان در شعر شهريار

Reflection of Mystical Journey and Manner in Shahriyar Poetry

امروزه ديگر آن عرفان و سير و سلوكي كه از صدر اسلام به بعد سراغ داشتيم كمتر نمود ظاهري دارد اما به عنوان حركتي دروني از بنده به خالق، كه در واقع نفس همان سير و سلوك و تصوف است، در انديشه هاي برخي از معاصرين نيز به روشني مي توان يافت. استاد شهريار نيز با توجه به رشد و پرورش در خانواده اي باورمند و دين مدار، داراي پايه هاي اعتقادي محكمي بودند كه بعدها در پي تحو?لات شديد روحي، كه بخشي از آن پس از شكست عاطفي ايشان روي داد، آگاهانه تر و ژرف تر به گرايش هاي عرفاني روي آوردند . اين گرايش آشكار و انديشمندانه را در لابلاي اشعار استاد شهريار م يتوان به روشني دريافت؛ حتي شهريار معتقد است شعر براي اينكه به كمال برسد ابتدا بايد به عرفان برسد تا جاودانه شود.

Nowadays, the mysticism and the mystical journey and manner as we know after the Islamic era is apparently less available, but as an internal movement from creature to the creator that is in fact the same as mystical journey and manner and Sufism, it is clearly found in some ideas of contemporaries. Shahriyar the master, who is brought up in a highly believing and religious family, had a stable ideological bases that later on after the great spiritual evolution occurred after his emotional break down, was drawn toward mystical approaches more consciously and profoundly. Such an evident and thoughtful attitude could be found among Shahriyar poems. Even, Shahriyar himself believes that in order for poetry to gain perfection, one must first obtain mysticism so as to be eternal.