روابط متداخل واژگان ادبيات جاهلي و قرآني

Terminological Overlaps in the Pre-Islamic Literature and the Qur’an

زبان عربي كه در دروه جاهلي از فصاحت و بلاغت و غناي معنايي در الفاظ يا واژگان، به رشد چشمگيري نايل شده بود، آماده پذيرايي وحي الهي در اين زبان گرديد. از طرف ديگر قرآن (كلام الهي)، داراي معاني بلند و حقايق علمي بي‌پايان، در قالب الفاظ عربي مي‌بايست طوري تجلي مي‌نمود، تا بتواند پيام وحي را آن‌طور كه هست به مخاطبانش برساند، با توجه به نزول وحي، مراتب علمي قرآن كه داراي لايه‌هاي متعدد معنايي است در قالب الفاظ عربي متجلّي شد و البته قبل از آن نيز اين زبان از غناي الفاظ چندمعنايي برخوردار بود. در اين مقاله برآنيم رفتار واژگان چندمعنايي (اعم از مترادف و مشترك) را كه مورد بحث دانشمندان علوم قرآني است در ادب جاهلي بررسي كنيم و ميزان برخورداري ادب جاهلي از اين پديده را روشن سازيم، كه تا چه حد ادب جاهلي از آن برخوردار بوده و يا كداميك از پديده‌ها، در ادب جاهلي مطرح نبوده؛ بدين ترتيب، اين ويژگي اعجاز قرآن است كه توانسته روابط متداخل واژگاني را دارا باشد و در اين ارزيابي، منحصربه‌فرد تلقّي گردد.

Reaching a considerable growth in terms of rhetoric, eloquence, and semantic richness of words or terms, the Arabic language was ready in the Pre-Islamic Period to receive the Divine Revelation. On the other hand, the Qur’an (as the Word of Allah) with its sublime meanings and boundless scientific facts had to be revealed in the Arabic language in such a way that it would succeed in duly communicating the Revelation’s message to its audience; given the coming down of Revelation, the Qur’an’s scientific levels, which are by themselves of multiple layers of meaning, were embodied in the words of the Arabic language, a language previously enriched with words that were polysemous. The present article intends to investigate the behavior of the polysemous words (both synonymy and homonymy) of the Pre-Islamic literature found in the Holy Qur’an that are discussed by experts of the Quranic sciences; it intends to clarify the extent to which the Pre-Islamic literature enjoyed this phenomenon, and which of the above phenomena were not present in that literature. It is, therefore, considered the Qur’an’s miracle to be able to incorporate terminological overlaps and be deemed as a unique feature in the present analysis.