جايگاه نذورات و پيشكش قرباني

Place of Donations and Sacrifices

با پديد آمدن جوامع انساني، نياز روحي به ستودن خالق و نذر و پيشكش قرباني براي رسيدن به سلامتي و آرزوها باعث شد تا مكانهايي به شكل نيايشگاه با جايگاههايي ويژه براي پيشكش نذورات و قرباني در آنها، در ميان اقوام و فرهنگهاي گوناگون به وجود آيد. اين مقاله به اجمال به بررسي جايگاه نذورات از نظر واژه‌شناسي و ريشه‌يابي لغت، آيين‌ها و آداب و رسوم و ساختار آن و نيز موادي كه براي پيشكش به كار مي‌رفته است ـ در دوره‌ها و مكانهاي مختلف در فلات ايران از حدود هزاره سوم ق.م. تا دوران اسلامي ـ مي‌پردازد و اشاره‌اي به ادامه سنّت پيشكش نذورات و قرباني تا روزگار حاضر دارد و نشان مي‌دهد كه اين جايگاه و آيين‌هاي مربوط به آن به يك زمان و مكان و يا يك دين و مذهب خاص منحصر نبوده است.

By appearance of human societies, the spiritual needs of different individuals and societies to worship the creator and to donate in order to attain the health and to fulfill the wishes had caused them to erect the specific places for offering the sacrificial materials. This article is generally a brief study on the places to donate and offer the sacrificial materials to sacred places regarding the terminology, traditions, the structure and form of altars or fire places or sacrificial hearths as well as sacrificial materials in different historical eras and regions in Iranian plateau from c. 3rd mill. BC up to the Islamic period and continuing of the offering traditions until the present time. In this article the conclusion is that the altars and related traditions are not restricted to a specific period and region or a particular religion.