سنجش اهميت بخش هاي اقتصاد منطقه اي برمبناي پيوندهاي فضايي : مطالعه ي موردي استان گلستان

Measuring the Importance of Regional Sectoral Economy based on Spatial Linkages: Case Study of Golestan Province

هدف اصلي مقاله‌ي حاضر، سنجش اهميت اندازه‌ي بخش هاي اقتصاد منطقه (استان1) در دو رويكرد سنتي و نوين است. اهميت اندازه‌ي بخش‌ها در رويكرد سنتي فقط بر مبناي تكنولوژي واسطه اي بين بخشي منطقه اي، با تحميل وزن يكسان قراردادي «واحد» در تقاضاي نهايي و يا ارزش افزوده‌ي بخش‌ها امكان پذير مي گردد. در رويكرد نوين علاوه بر تكنولوژي واسطه اي، اندازه‌ي تقاضاي نهايي واقعي و ارزش افزوده‌ي واقعي بخش‌ها نقش كليدي در سنجش اهميت اندازه بخش‌ها در سطح منطقه ايفا مي كنند. به لحاظ سياست گذاري و برنامه ريزي منطقه اي، رويكرد نوين نسبت به رويكرد سنتي حداقل داراي دو مزيت است: 1- تبيين اهميت بخش‌ها متناسب با ساختار اقتصاد منطقه و محور توسعه‌ي آن؛ 2– بسترسازي تحليل پيوندهاي فضايي بر حسب پيوندهاي داخلي و پيوندهاي خارجي. در اين مقاله ضمن برجسته كردن بسط رويكرد نوين در قالب پيوندهاي فضايي، كاربست آن در اقتصاد منطقه اي مورد توجه قرار مي گيرد. با استفاده از جدول شماره‌ي هفت بخشي تجمع شده (از جدول 50 بخشي) سال 1380 استان گلستان، نتايج در رويكرد سنتي، اهميت بخش كشاورزي و ساير صنايع استان را ترسيم مي كند؛ حال آنكه در رويكرد نوين اصلاح شده، بخش‌هاي كشاورزي، صنايع وابسته به كشاورزي و بخش خدمات استان در ارجحيت قرار دارند كه به نظر سنخيت بيشتري با ساختار اقتصاد استان و به تبع آن با محور توسعه استان دارد.