الگوهاي انتشار گون در دنياي قديم بر پايه چند بخش منتخب

Distribution patterns of Astragalus in the old world based on some selected sections

پراكنش جغرافيايي گون با استفاده از داده‌هاي بانك اطلاعاتي گون (باگ) كه شامل 12377 مشاهده مي‌باشد، مورد تحليل قرار گرفت. در دنياي قديم حدود 2900 گونه يوپلوييد متعلق به 166 بخش (section) مجزا وجود دارد. در اين مطالعه در سامانه اطلاعات جغرافيايي (GIS) نقشه پراكنش تعدادي از مهم‌ترين بخش‌هاي گون در دنياي قديم و نقشه غناي گونه‌اي به ‌صورت شبكه‌اي از مربع‌هاي 50 × 50 كيلومتر براي كل منطقه مورد مطالعه ارايه شده است. جنوب غربي آسيا با داشتن بيش از نيمي از كل گونه‌ها و حدود 1000 گونه اندميك مهم‌ترين منطقه مي‌باشد. مناطق و كشورهاي مختلف حوزه انتشار گون از نظر غناي گونه‌اي و اندميسم مقايسه و دو مركز اصلي تنوع و اندميسم معرفي شده‌اند. مركز اول، شمال‌غربي ايران و نواحي اطراف آن و مركز دوم، جنوب و غرب ارتفاعات پامير- آلاي در مرز افغانستان و تاجيكستان مي‌باشد. بررسي‌ها هشت الگوي انتشار را براي گون در دنياي قديم نشان داد. با مقايسه هم‌زمان غناي گونه‌اي و وسعت پراكنش، بخش‌هاي كوچك گسترده و بخش‌هاي بزرگ محدود تفكيك و معرفي شده‌اند. مطالعه تغييرات غناي گونه‌اي به موازات تغيير ارتفاع نشان داد كه گون در ارتفاع حدود 2250-1500 متري به بهينه اكولوژيك خود مي‌رسد. در پايان، براساس مختصات جغرافيايي مشاهدات موجود و با استفاده از نه متغير زيست اقليمي، مدل‌سازي‌هاي اكولوژيك انجام و با به كارگيري مدل BIOCLIM نقشه پيش‌بيني پتانسيل انتشار گون براي كل دنياي قديم ارايه شده است.

The geographic distribution of Astragalus L. (Fabaceae) was analyzed using a database of 12377 geo-referenced observations. In the old world (including Asia, Africa and Europe) there are ca. 2900 euploid species classified in 166 distinct sections. In this study using geographic information system (GIS) by means of DIVA-GIS (ver. 4) distribution map of some more important sections in the old world was illustrated. A grid of 50 × 50 km cells were used to map the biodiversity and species richness. These maps showed west Asia with over half of all species and ca. 1000 endemics is most significant region. Our studies demonstrated biodiversity centers of Astragalus chiefly located in Iran and Afghanistan. Complementarily analysis for determining conservation management priorities according to mathematical models (Rebelo Algorithm) has been done and locations were illustrated on map. Rare species were specified based on extent of distribution area, number of observations and maximum distance between observations of each species. Also, variations of species richness along with increasing of altitude indicated that ecological optimum for Astragalus is ca. 2000 m. In conclusion based on our present-only data and “Ecological Niche Modeling”, predictive distribution map for the entire old world using BIOCLIM model has been provided.