دريدا و گفتمان علوم انسان

Derrida and the Discourse of the Human Sciences

هيچ گفتماني خودبسنده نيست، چراكه بر زمينه مفاهيم و انديشه‌هاي پيش از خود، بنا شده است. دريدا گفتمان علوم انساني را ميراث‌‌بر مفاهيمي مي‌داند كه با خود نظام‌هاي متافيزيكي را حمل مي‌كنند. در نظر او ما وقتي متوجه اين مهم شديم كه به ساختاربودن ساختار انديشيديم. ساختارهاي متافيزيكي همواره در بر گيرنده «پيراموني» هستند كه حول يك «مركز» قوام يافته است و اين مركز جلوي بازي نامتناهي پيرامون را مي‌گيرد. دريدا با واسازي تقابل مركز/ پيرامون، بازي را به گفتمان علوم انساني باز فرا مي‌خواند. مركز، موقعيت ممتاز خويش را از ساختار مي‌گيرد و اين مركززدايي ما را با ناتماميتي ابدي مواجه مي‌سازد كه لازمه آن سكونت هميشگي‌مان در ميانه است. ما همواره با تفسيري از تفسيرها سروكار داريم، نه تفسيري از واقعيت.

No discourse is self-sufficient, for it is founded on previous concepts and thoughts. Derrida takes the discourse of the human sciences to be the heir of concepts, which were accompanied by metaphysical systems. Metaphysical structures always include a center, which block the infinite play of surroundings. By deconstructing the opposition center / surroundings, Derrida recalls “play” in the discourse of the human sciences. The center receives its privileged situation through the structure. This decentering encounters us with an eternal non-totalization, which binds us permanent habitation in the midway. We always deal with interpreting interpretations, rather than with interpreting reality.