تك صدايي در ترجمه دن كيشوت

Monologism in Ghazi’s Translation of Don Quixote

دن كيشوت به عقيده بسياري از محققان نخستين رمان يا به عبارت دقيق تر نخستين رمان مدرن است. متفكران و نويسندگاني چون باختين، فوكو و فوينتس با بررسي رابطه زباني اين رمان با جهان فلسفي آن هر كدام به نوعي به اين مسيله پرداخته‌اند. در اين مقاله پس از بررسي پاره‌اي از ويژگي‌هاي زباني همچون بازي با اسامي خاص، اشتباهات زباني سانكو پانزا، مشاجرات بر سر زبان صحيح بين دن كيشوت و سانكو، به كارگيري از اصطلاحات و بالاخره استفاده از لهجه‌هاي مختلف كه به بعد بخشيدن به زبان و ارايه تفاسير مختلف از حقيقت در اين رمان انجاميده است، به طرح اين مسيله پرداخته‌ايم كه در مهمترين ترجمه اين اثر يعني ترجمه محمد قاضي، مترجم تا چه حد در حفظ چندصدايي و پرسپكتيويسم زباني موفق بوده است.

With respect to its linguistic and philosophical features, Don Quixote is arguably the first modern novel. This paper examines two major linguistic characteristics of this novel, i.e. linguistic perspectivism and heteroglossia, and the reflection of these attributes in Ghazi’s translation that is admittedly the best Persian translation of the novel. After scrutinizing some of the linguistic features of Don Quixote, such as polyonomasia, as Spitzer puts it, and Sancho’s linguistic errors, and studying the traces of these features in the Persian translation, the writes have concluded that although Ghazi has used Persian skillfully and has achieved a great deal in rendering some of the linguistic games of Don Quixote, he has fallen short of reflecting the multiplicity of voices, which is a manifestation of the multiplicity of truth.