بررسي روابط ساختاري خودپنداره، يادگيري خود تنظيمي و موفقيت تحصيلي دانشجويان

A Causal Model for Self-Concept, Self-Regulatory Learning and Academic Achievement

هدف پژوهش حاضر بررسي روابط ساختاري خودپنداره، يادگيري خود تنظيمي و موفقيت تحصيلي دانشجويان دانشگاه شهيد بهشتي است. اين تحقيق توصيفي از نوع همبستگي است و جامعه ي آماري آن كليه ي دانشجويان پسر و دختر دانشگاه شهيد بهشتي مي باشد. تعداد 384 نفر از دانشجويان از ميان 15 دانشكده به عنوان نمونه به روش تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. ابزار اندازه گيري در اين پژوهش دو پرسشنامه ي خودپنداره تنسي و يادگيري خودتنظيم بوفارد است و معدل نمرات دروس اختصاصي دانشجويان نيز به عنوان شاخص موفقيت تحصيلي آنان به كار گرفته شده است. براي تجزيه و تحليل داده ها نيز از آزمون تحليل مسير و معيار هاي برازش مدل با استفاده از نرم افزار AMOS استفاده شده است. نتايج بدست آمده از تجزيه و تحليل داده ها نشان داد كه بين خودپنداره ،يادگيري خود تنظيم و موفقيت تحصيلي دانشجويان رابطه ي ساختاري وجود دارد و خودپنداره بصورت مستقيم و غيرمستقيم (با ميانجي گري يادگيري خودتنظيمي) با موفقيت تحصيلي رابطه دارد.

This study was aimed to investigate the structural relationship between self- concept, self-regulatory learning and academic achievement among the students of Shahid Beheshti University. Sample consisted of 348 male and female students were randomly enrolled in to the study. Of course we care sex and population ratio of every college in our sampling. Students filled out two questions: Tensi and boufard. The GPA of special courses was selected as academic achievement index. Statistic analyzing resolution research used path analysis test. The result of regression confirmed that self- concept has a significant effect on academic achievement directly and indirectly by self-regulatory learning.