زبان و شيوه هاي روايتگري در رمان نو

Language performance during the new age novel

انسان موجودي اجتماعي است و از بدو تولد نياز به برقراري ارتباط با ديگران را در وجود خويش احساس مي كند. حتي گريه هاي دوران كودكي مي تواند به عنوان نخستين تلاش وي براي ايجاد ارتباط با محيط اطراف تلقي شود. اما آنچه در اين ميان از اهميت والايي برخوردار است، توانايي بكارگيري زبان مي باشد. بررسي جايگاه زبان و شيوه هاي روايتگري آن در ادبيات به ويژه در جريان رمان نو بسيار حائز اهميت است. در اواخر قرن بيستم كه انسان با بحران بي هويتي روبرو مي شود، نويسندگان رمان نو نيز تحت تاثير عوامل اجتماعي در رمان هاي خود، با حذف محتوا، بيشترين تلاش خود را معطوف ساختار آثار خود كرده اند. مارگريت دوراس به نياز انسان به برقراري ارتباط زباني با همنوعان خويش، اشاره كرده و به نمايش فرار از تنهايي انسان معاصر مي پردازد.ناتالي ساروت به بررسي لايه هاي زباني پرداخته و از نقش ضمير ناخودآگاه و آگاه در تحولات گفتاري سخن به ميان مي آورد. آلن رب گري يه با مقدم شمردن اشيا بر انسان، بخش اصلي رمان خود را به توصيف اشيا اختصاص مي دهد. كلود سيمون نيز با در هم شكستن محدوديت هاي زماني زبان، دخالت خواننده را در پيشبرد حوادث اثر مي طلبد. و در نهايت ميشل بوتور با نظم بخشيدن به عناصر مكان و زمان، نقش زبان را در ايجاد تحولات در شخصيت ها برجسته تر نمايان مي سازد.

Human being is a social animal and from the very first days of his birth feels the necessity of communication in his life. Even crying, during his childhood can be interpreted as his first try in order to make connection with outer world but meanwhile something which has high priority is the ability of language usage. Our primary goal in this article is to investigate the position of language in Literature specially new age novel stream. In the late 20th century that human beings are faced with no identity crisis, new age novel writers also influenced by social factors in their own novels, eliminating content, most efforts concentrate on the structure of their own works. Margurite Duras, by refering to human necessity of language communication of the same kind, tries to show evasion of the contemporary human from loneliness. Nathalie Sarraute investigates different layers of language and discusses about the conscious and the unconscious mind roles in speech revolutions. Alain Robbe-Grillet by mentioning the priority of objects to human beings tries to devote the main part of his novel to objects description. Claud Simon by destructing of language, time limitations asks for reader’s interference in progress of the story events and finaly Michel Butor by arranging both elements; time and places, tries to emphasize the role of language in creating personality revolutions.