هرمنوتيك يا تاويل و تفسير از ديدگاه ابن عربي

Ibn –al – Arabiʹʹs position on hermeneutic or exegesis and interpretation

بي شك عرفان ابن عربي مبتني و متكي بر قرآن، روايات و مكاشفه است، اما در رويكرد او به قرآن تفاوتهايي با ديگران وجود دارد، واساسي ترين مبناي او مكاشفه و افكار حاصل از اين مكاشفات است كه مكتب تفسيري او را از سايرين متمايز مي گرداند. ابن عربي با اينكه به الفاظ و ظواهر قرآن سخت پايبندي نشان مي دهد، دو اصل را مورد توجه قرار مي دهد: يكي اينكه در فهم آيات نبايد قابليت وقدرت فهم گيرنده را مورد بي توجهي قرار داد، وهمين امر تعدد تفاسير را قابل فهم و هضم مي كند ودوم آنكه چون قرآن، سخن يك حقيقت نامتناهي است كه در بندها و قيود اين جهاني واقع شده است، نبايد انتظار فهم واحد و تحميل معناي واحد بر قرآن را داشت. گره هاي وجودي خود را نبايد به قرآن پيوند زد وآن را در حد درك خود، تنزل بخشيد.

Doubtlessly, Ibn al Arabiʹs mysticism based on Koran, traditions of the Prophet and witness. There are in his exegesis some differences between him and the others. His interpretation based on intuition instead of human thought. However, he strictly accepts appearances of the Koran, but he concerns two principles: firstly, we should not ignore the ability and capacity of one who wants to understand and interpret the Koran; it can solve the variety and plurality of interpretations. Secondly, since the Koran is an infinite speech, which has been limited by the bound of this world, it must not be expected that it has just an interpretation and meaning. We should not impose our bounds on the Koran and we must not limit and descend it to the level of our understanding.