آگاهي واج‏شناختي در كودكان دچار لكنت و بدون لكنت 8-4 سال شهر تهران

Evaluation of phonological awareness in stutterer and non-stutterer children of aged 4 to 8 years in Tehran

زمينه و هدف: از ديدگاه رشدي، ارتباط بين زبان و لكنت به‏دليل اين كه به‏طور كلي شروع لكنت هم‏زمان و منطبق است با دوره سريع رشد زباني كودكان، موضوع قابل توجهي است. آگاهي واج‏شناختي نمونه‏اي از عملكرد زباني است كه هم‏زمان با زبان رشد مي‏كند و زيربناي مهارت‏هاي گفتاري و شنيداري است. هدف از اين تحقيق بررسي ارتباط بين لكنت و آگاهي واج‏شناختي و توجه به اين مهارت در روند ارزيابي و درمان لكنت بود. روش بررسي: مطالعه حاضر به‏صورت مقطعي‏ـ‏‏مقايسه‏اي روي 53 كودك 8-4 ساله شهر تهران انجام شد. براي نمونه‏هاي مورد بررسي ابتدا تشكيل پرونده توسط آزمونگر از درمانگر و والدين و مربيان به‏عمل آمد. سپس صداي كودكان لكنتي ضبط شده و آنگاه اجراي پژوهش با استفاده از آزمون آگاهي واج‏شناختي انجام شد. پس از آن اطلاعات به‏دست آمده مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‏ها: در امتياز آزمون آگاهي واج‏شناختي بين گروه‏هاي لكنتي و غيرلكنتي به‏طور كلي و نيز در زيرگروه‏هاي سني تفاوت معني‏دار وجود داشت(05/0p < ). كودكان لكنتي با شدت‏هاي مختلف در كسب امتياز تفاوت معني‏داري را نشان ندادند. كودكان كمتر از چهار سال كمترين امتياز و كودكان بزرگ‏تر از هفت سال بيشترين امتياز را كسب كردند و اين اختلاف معني‏دار بود(05/0p < ). نتيجه‏گيري: به نظر مي‏رسد در ارزيابي و درمان كودكان لكنتي بايد توانمندي آگاهي واج‏شناختي و عوامل سن، نوع و شدت لكنت مورد توجه قرار گيرد.

Background and Aim: The relationship between language and stuttering is an important issue in development of children because initiation of stuttering is generally contemporaneous with the period of rapid language development in children. Phonological awareness is part of language function which simultaneously develops with language and is the basis for oral and aural skills. The purpose of this research is to evaluate the relationship between stuttering and phonological awareness and the importance of phonological awareness in the process of evaluation and treatment of stuttering. Methods: It was a cross-sectional comparative study. Conducted on 53 children aged 4 to 8 years in Tehran. Participants’ profile was made by examiner through interview with participants’ therapist, parents and instructor. Voice of stutterer children was recorded and the phonological awareness test was performed. Obtained data was analyzed. Results: Regarding the scores of phonological awareness test there were significant differences between stutterer and non-stutterer groups and also between different ages (p < 0.05). Scores of phonological awareness test in children with different stuttering severities were not significantly different. Children younger than 4 years had the least scores while children older than 7 years had the most and the differences were statistically significant (p < 0.05). This shows that the score improves by aging. Conclusion: Phonological awareness, age, type and severity of stuttering should be considered in assessment and treatment of Persian stutterer children aged 4 to 8 years old.