شهروندي شهري: از نظريه تا سياست شهري و تجربه فرهنگي

Urban Citizenship: From Theory to Urban Policy and Cultural Experience

در فرايند جهاني‌شدن، شهروند‌گرايي در شهر و مديريت‌هاي شهري امري متعارف است. اما در هزاره سوم ميلادي، رژيم‌هاي شهري (از مديريت و حكومت‌هاي شهري تا سازمان‌ها و مقامات شهري و شهرداري‌ها) درصدد گسترده‌تر كردن كمّي و كيفي نوعي از شهروندگرايي برآمده‌اند كه به دولت‌ملت محدود نبوده و بيشتر به سطوح محلي و شهري پايبند است. به‌طور دقيق، شهروندي شهري ناظر به چنين وضعيت شهري پرافت‌و‌خيزي است و مسيله‌اي است مربوط به فراتر رفتن از شهروندي ملي و رفع كاستي‌هاي شهروندي ناشهري. ادعاي سياست‌هاي شهروندي شهري كامل‌تر كردن، مردمي‌تر كردن، عمومي‌تركردن و مدني‌تر كردن شهروندي در زيست جهان شهري و پيوند‌ عميق‌تر ميان رژيم‌هاي شهري و شهرنشينان است. از‌اين‌رو در اين مقاله هم‌زمان ماهيت جامعه‌شناختي شهروندي شهري و سياست‌هاي شهروندي شهري به‌عنوان تجربه فرهنگي شهري متاخر مرور شده ‌است.

Generally speaking, globalization has confronted urban life and city management as well as citizenship to many key socio-cultural problems such as citizenship identity crisis. From this respect, the socio-politico-cultural relationships between urban management and urban citizenry have changed and weakened through urban globalization, on the other hand, they have positive outcomes in the context of urban localization or urban glocalisation at the same time. Therefore, in this paper, we attempted to explore four aspects of this urban problem: historical and conceptual schema of citizenship; citizenship politics at urban settings; urban citizenship theory and finally, urban citizenship policies as cultural urban experiences.