بررسي و تحليل روابط نادر شاه افشار و ارامنه 1748-1730 م

A study and Analysis on Relation of Nader Shah whit Armenians 1730-1748 A.D

سقوط دولت صفوي ، آن نيز با شورشي از داخل مرزهاي سياسي خود توسط غلزايي هاي قندهار ، پيامدهاي مختلفي داشت.از بين رفتن دولت مركزي و فقدان حكومت مقتدر در ايران، همچنين ، رشد سريع وگسترده ي مدعيان سلطنت در گوشه و كنار ايران ، از مهم ترين اين پيامدها بود. اين دو مسيله موجب شد تا امنيت داخلي دستخوش آسيب شديدي شود و درگيريها و جنگ هاي مداوم داخلي و خارجي ، كاهش جمعيت و از رونق افتادن فعاليت هاي بازرگاني را به همراه آورد. در اين ميان،اگر چه در شرايط پديد-آمده همه جاي ايران تمامي و ساكنان آن در معرض آسيب بودند، اما گرو ه هاي قومي و اقليت هاي ديني به دليل اختلا ف هايي كه با حاكميت هاي اين دوره به ويژه از نظر قومي و ديني داشتند، بيشتر در معرض خطر قرار گرفتند. در همان حال ، ارامنه كه جايگاه مهمي در مناسبات اجتماعي و اقتصادي ايران براي خود يافته بودند ، در روابط خود با حاكمان اين دوره آسيب هاي زيادي ديدند. اوج اين آسيب پذيري را در زمان حضور نادر در عرصه ي سياسي ايران مي توان-ديد.اگر چه مبناي اصلي رفتارهاي نادر با قبايل و گرو ه هاي مختلف و اقليت هاي ديني بر پايه ي مسايل قومي وديني قرار نداشت ، اما همين اختلاف ، بهانه ي مناسبي براي تفاوت در رفتارها و روابط فراهم آورد. اين مقاله با هدف بررسي مناسبات نادر با اقليت ديني ارامنه، از زمان حضور او در عرصه ي سياسي ايران تا قتل وي تنظيم شده است.

The collapse of the Safavids and taking power of the Afshars brought about civil insecurity, internal conflicts and economic crisis, especially during Naderʹs reign. These affected all segments of the populations, but ethnic and religious minorities had suffered more other groups, due to their disapproval of overall policy of central government, particularly toward minorities. This paper will investigate the sufferings of Armenians as manifestation of the governmentʹs policy toward religious minorities during the reign of Nader.