مطالعه تطبيقي مباني مسووليت مدني ارايه‌كنندگان خدمات اينترنتي

Comparative Study of the Liability Bases of the Internet Services Providers

ارايه كنندگان خدمات اينترنتي، درقبال فعاليت هاي زيانبار خود و مشتركينشان مسووليت دارند. برجسته‌‌ترين موضوع در اين باره، تعيين مبناي اين مسووليت است. در اين زمينه، در حقوق خارجي، برخي قايل به اعمال نظام تقصير هستند و برخي ديگر، مسووليت محض را ترجيح داده اند. با اين حال، تصويب مقرراتي چون رهنمود تجارت الكترونيكي اتحاديه اروپا و قانون حق مولف هزاره ديجيتال آمريكا سرآغازي شد براي پيدايش نظام نويني حاكم بر مسووليت آن ها، يعني نظام عدم مسووليت. از اين پس، ارايه كنندگان خدمات كه تنها نقش واسطه را بازي مي كنند، به‌عنوان اصل، با گردهم آمدن شرايطي از مسووليت در برابر كارهاي زيانبار ديگران معافند. در حقوق ايران، درباره اين امر، حكم ويژه اي وجود ندارد و بر پايه قواعد مسووليت مدني، بايد اين مسووليت را بر مبناي تقصير دانست. با وجود اين، از برخي از اماره هاي تقصير نبايد گذشت.

The Internet Services Providers (ISPs) have liability for the injurious acts of themselves and their subscribers. Determining the bases of their responsibility is the most important subject about them. In this regard in the foreign law, someone believes that the fault is the base, and others believe in strict liability. Thus enacting rules such as Electronic Commerce Directive and DMCA were upset to appear a new system applying on liability, i.e. non-liability regime. Thon, under some circumstances the Internet, service providers, known as intermediates, would have no liability for other contents and activities. Generally speaking, in the current legal system of Iran, there are no certain rules about it, and according to the Civil Liability Act, liability is based on negligence. In this field, however, the presumption of negligence may be useful.