اثرتعاملي الگودهي(الگوي ماهر و الگوي از خود) و نوع بازخورد براجرا و يادگيري مهارت پرتاب دارت

Prediction of Expert Archers’ Performance on the Basis of Psychological Factors with an Emphasis on Extraversion-Introversion Personality Characteristic

هدف از پژوهش حاضر، تعيين تاثير تعاملي شيوه هاي مختلف نمايش ويديويي و نوع بازخورد بر اجرا و يادگيري مهارت پرتاب دارت بود. 90 آزمودني به صورت تصادفي در 6 گروه بازخورد خودكنترل، آزمونگر كنترل و جفت شده قرار گرفتند كه يكي از دو الگوي ماهر يا الگوي از خود را دريافت مي كردند. سه گروهي كه الگوي ماهر را مشاهده كردند، ابتدا و در فاصله هاي استراحت، اجراي پرتاب يكي از اعضاي تيم ملي پرتاب دارت را ملاحظه كردند، درحالي كه گروه هاي مشاهده الگوي از خود، اجراي خود را مشاهده كردند. گروه هاي خودكنترل، در حين اجرا از آزمونگر درخواست بازخورد مي كردند، گروه هاي جفت شده، در كوشش هايي كه گروه خودكنترل در خواست بازخورد كرده بودند، بازخورد دريافت مي كردند و گروه هاي آزمونگر كنترل به صلاحديد آزمونگر بازخورد مي گرفتند. تمرين طي 6 روز انجام گرفت و آزمون يادداري و انتقال، 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين برگزار شد. روش تحقيق نيمه تجربي بود و براي تحليل داده ها از تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مكرر، تحليل واريانس دوطرفه و آزمون هاي تعقيبي توكي و بونفروني استفاده شد. نتايج نشان داد پيشرفت از مرحله پيش آزمون به مراحل اكتساب، يادداري و انتقال در هر شش گروه رخ داده است. فارغ از نقش بازخورد، تفاوتي بين الگوي ماهر و الگوي از خود در هيچ يك از مراحل وجود نداشت. از طرفي بازخورد آزمونگر كنترل در اكتساب سودمندي بيشتر از دو نوع بازخورد ديگر داشت، ولي در يادداري و انتقال بازخورد خود كنترل بهتر بود. تحليل بيشتر نتايج نشان داد افرادي كه بازخوردي خودكنترل دريافت كردند، زماني كه الگوي از خود را مشاهده كرده بودند، يادگيري بيشتري در آنها نسبت به گروه هاي ديگر رخ داد. برتري گروه الگوي از خود – بازخورد خودكنترل را مي توان به تاثير فرايندهاي انگيزشي حاصل از اين تعامل و نيز همخواني بيشتر اين نوع بازخورد با نياز آزمودني ها نسبت داد.

The aim of this study was to determine the interactional effects of various video shows (skilled and self-model) and feedback type on performance and learning of dart throwing skill. 90 volunteers were randomly divided into 6 groups including self-control, experimenter control and yoked feedback that received either skilled model or self-model. Three groups who watched the skilled model observed dart throwing by a member of dart national team at first and at rest intervals whereas self-model groups watched their own performance as a recorded movie. Self-control groups requested feedback from the examiner during their performance. Yoked groups received feedback in those attempts on which self-control groups requested feedback and experimenter-control groups received feedback by examiner. Subjects trained for six days and then participated in the retention (after 48 hours) and transfer (immediately after retention) tests. The method of the study was semi-experimental and data were analyzed using analysis of variance with repeated measures, two-way analysis of variance and Bonferroni and Tukey post hoc tests. Results showed that all six groups improved from pretest to acquisition, retention and transfer. Regardless of the role of feedback, there was no difference between skilled and self-model in any stages. Experimenter control feedback had more efficiency than other feedbacks in the acquisition while self-control feedback was better in retention and transfer. Furthermore, results showed that those subjects who received self-control feedback had more learning when they observed self-model. The main reason why self-model-self-control feedback group was better than other groups could be the effect of motivational processes resulted from this interaction and more coordination of this feedback with subjects’ demands.