نقض احتمالي قرار داد در حقوق ايران با نگاهي به كنوانسيون بيع بين المللي كالا(1980) و نظام هاي حقوق خارجي

anticipator breach of contract in iranian law:a comparative study on the UNconvention on contracts for international sale of goods 1980 and foreign legal system

توسل به ضمانت اجراهاي قرارداد هنگامي مطرح مي شود كه موعد انجام تعهد رسيده و متعهد به تعهد خود عمل نكرده ، نقض واقعي قرارداد رخ داده باشد . اما ممكن است قبل از زمان انجام تعهد بر اساس اظهارات ، اقدامات يا اوضاع و احوال متعهد ، متعهدله به طور معقول و متعارف به اين نتيجه برسد كه او نخواهد توانست در موعد مقرر به تعهد خود عمل كند ، در اين فرض نقض احتمالي قرارداد مطرح مي شود و سوال اين است كه آيا متعهدله مي تواند به ضمانت اجراهاي نقض قرارداد ( تعليق قرارداد يا فسخ آن ) متوسل شود يا بايد انتظار فرارسيدن موعد قرارداد را بكشد. به رغم اينكه اين نظريه در نظام كامن لا ( آمريكا و انگلستان ) به خوبي مراحل تكامل خود را طي نموده و در مقررات بين المللي به ويژه كنوانسيون بيع بين المللي و برخي از كشورهاي خارجي داراي نظام حقوق نوشته ( آلمان ، ايتاليا و ...) پذيرفته شده است ، در حقوق ايران ، نظريه نقض احتمالي مورد توجه واقع نشده و ماده قانوني خاصي به آن اختصاص نيافته است . در اين مقاله سعي شده با مطالعه تطبيقي ، موضع حقوق ايران در اين خصوص روشن شود .

Abstract Resorting to remedies of contract usually propound when the due date arrives and promisor doesn’t perform his obligations and the actual breach of contract occurs. It is also possible, prior to the date for performance of obligation, one of the parties by his statements, actions or circumstances leads another party to reasonably conclude that the promisor can’t perform his obligation in due time. In this case “ that is named anticipatory breach of contract “ the question is whether the promisee can be resorted to remedies for breach of contract ( suspension or termination of contract ) or be obliged to wait until the time for performance arrives . Although the doctrine of anticipatory breach of contract is a well established theory in the common law ( Britain and the United States of America ) and also is recognized in the international provisions particularly in vienna convention on international sale of goods and some of the civil law countries ( Germany, Italy,… ), but this theory isn’t considered in Iranian law and there isn’t specific article allocated to it. In this article has tried to be clear the Iranian law position in this regard with comparative study .