مدل تحليلي اثرات ميكرو و نانوذرات آلاينده هوا در كاهش اشعه خورشيد

Analytical Modeling of the Relationships Between Sun Radiation and Micro and Nano Particles in the Air

در اين تحقيق، ميزان تاثيرپذيري تابش خورشيدي از عواملي مانند فاصله زماني از ظهر خورشيدي و غلظت نانوذرات آلاينده هوا در سه اندازه مختلف (PM10، PM2.5 و PM1.0) مورد بررسي قرار گرفته است. بدين منظور، تابش خورشيدي و غلظت آلاينده ذرات معلق (PM10، PM2.5 و PM1.0) در روزهاي تابستان اندازه گيري شده و از بررسي آماري اطلاعات به دست آمده، مدل هاي پيش بيني كننده ميزان تابش بر حسب غلظت ذرات و فاصله از ظهر خورشيدي، در سه رابطه (براي PM10، PM2.5 و PM1.0) به دست آمده است. در ادامه، روابط مورد ارزيابي قرار گرفته تا از درستي و اثربخشي آن ها اطمينان حاصل شود. وقتي كه مقدار واقعي تابش خورشيدي برابر 1953 كيلوژول بر متر مربع است، روابط سه گانه مذكور، ميزان تابش را به ترتيب 1952، 1954 و 1953 كيلوژول بر متر مربع پيش بيني مي كنند.

In this study, the concentrations of micro and nano-sized pollutant particulates in the air and simultaneous sun radiation were monitored and then the effects of air pollutant particulates on sun radiation were evaluated. Measurements were done during summer season in the Karaj, Meshkin-dasht. Statistical investigation of the collected data, resulted three equations, indicating the effects of PM10, PM2.5 and PM1.0 concentration and distance (time) from solar noon on the amount of solar radiation. Finally, three models obtained as different independent parameters (PM10, PM2.5 and PM1.0). These equations predicted the sun radiation to be 1952, 1954 and 1953 (kj/m2), when the actual (measured) amount of this parameter was 1953 kj/m2.