تحليل نحوي ساخت كنايي بر‏پايه شواهدي از زبان كردي

Analyzing the Syntax of Ergativity: Evidence

هدف از نگارش اين مقاله، به دست‏دادن تحليلي جامع از نحو ساخت كنايي برپايه مشاهدات داده هاي زبان كردي است. در اين پژوهش، با استناد به سير تاريخي فعل‏هاي كنايي و همچنين ذكر شواهدي از ساخت هاي شبه كنايي، مانند گزاره «داشتن»، گزاره «خواستن»، شكل مجهول تز فعل‏هاي دو‏مفعولي و نمونه هاي مشابه از لهجه هورامي، استدلال كرده‏ايم كه الگوي كنايي، در ساخت‏هايي نمايان مي‏شود كه فعل متعدي (كنايي) نتواند به مفعول، حالت مفعولي بدهد و فاعل توسط يك هسته الحاقي، با گروه فعلي ادغام شود. در اين تحليل، گروه اسمي مفعول، با‏وجود فعل متعدي غير‏مفعولي، با هسته گروه زمان، ارتباطي از‏نوع تطابق مي يابد و از اين طريق، حالت فاعلي مي‏گيرد. گروه اسمي فاعل نيز در جايگاه مشخصگر گروه الحاقي، وارد مرحله اشتقاق مي‏شود و پس‏از تطابق با هسته گروه الحاقي، حالت «به اي» مي گيرد. در روي‏كرد مورد نظر در اين مقاله، ساخت كنايي، الگويي جداگانه و‏يا زبان‏ويژه نيست؛ بلكه پديده‏اي ثانويه و پيامد منطقي و طبيعي تعامل فرايند‏هاي مستقل در نحو زبان هاي كنايي است.

This paper is an attempt to develop a theory of ergativity syntax, focusing on the past transitive structures in Kurdish where ergativity manifests itself. In so doing, the origins of ergativity will be traced back to past participle constructions attested in old Iranian languages such as Old Persian. Drawing on the findings from the investigation of historical development of ergativity, coupled with the evidence from a diverse array of structures that share formal characteristics with the past transitive structure in Kurdish, I will argue that ergativity arises in transitive structures in which the transitive verb, subcategorizing for a complement DP, is unaccusative and the subject DP, bearing the agent ?-role, is licensed as the specifier of a high applicative head that takes vP as its complement. Thus analyzed, ergativity is construed as an epiphenomenon deriving from the interplay of the independently motivated operations of the syntax of ergative languages.