بررسي رفتار نحوي مرجع‌دارهاي فارسي (ضماير انعكاسي و دو سويه) بر اساس رويكرد كمينه‌گرايي

A Study of Syntactic Behavior of Persian Anaphors (Reflexives and Reciprocals) on the Basis of Minimalist Program

در رويكرد كمينه‌گرايي به عنوان يكي از مدل‌هاي صورتگرا، توصيف و تبيين روابط ارجاعي صرفاً با توسل به قواعد و روابط نحوي و يا محدوديت‌هاي ساختاري صورت مي‌گيرد. براي اين منظور نيز دامنه كاربردي اين قواعد را به قلمرو نحوي جمله محدود مي‌كند و از اين طريق به تبيين قلمرو ارجاعي عناصر ارجاعي مي‌پردازد. اين رويكرد با پرهيز از اين ويژگي مهم كه فرايند ارجاع پيش از آن كه يك ويژگي صرفاً نحوي باشد، يك فرايند پوياي كلامي است و غالبا در قيد پاره گفتارهاست، اين اصل را عمدتاً مبناي تحليل خود قرار مي‌دهد كه دستور زبان عناصر ارجاعي نظير گروه‌هاي اسمي را در جايگاه‌هاي ارجاعي خاص قرار مي‌دهد و در هر كاربردشان به يك هويت ملموس اشاره مي‌كند؛ به عبارتي، در اين رويكرد تاكيد غالباً روي ارجاع نحوي و يا درون جمله‌اي است تا ارجاع برون جمله‌اي و يا ارجاع فرامتني(و يا به طور كلي ارجاع كلامي). لذا نگارنده از طريق تبيين رفتار نحوي مرجع‌دارهاي اسمي در فارسي سعي دارد كه نشان دهد روابط ارجاعي را نمي‌توان فارغ از ملاحظات كلامي در نظر گرفت و صرفاً با تكيه بر قلمرو نحوي آن‌ها را تبيين نمود بلكه فرايند ارجاع در حقيقت حاصل تعامل جهان برون متني و جهان درون متني است كه مشاركين كلام بر اساس آن صورت و معنا را به طور مناسب با يك‌ديگر وفق مي‌دهند و آن رابطه را درك و تعبير مي‌كنند.

In minimalist program, as a formalist model, anaphoric relations are mainly determined by syntactic relations or structural constrains. To do so, syntactic domain is mainly concerned. This approach, while ignoring the fact that anaphoric relations is mainly determined by discoursal factors and is somehow an extra sentential phenomenon, mainly focuses on syntacticconstraints which specifies special slots for refrential NPs to determine co-refrentiality. In other words, this approach is mainly concerned with intra sentential or syntactic refrentiality rather than extrarefrentiality. Thus, the present writer tries to indicate that the processes of refrentiality is both discoursal and syntactic, that is there is an interface between text-external world and text-internal world whereby language participants match these two properly and resolve such a relationship.