قدرت در «تسلاي فلسفه»

Power in Consolation of Philosophy

بويتيوس، فيلسوف بزرگ رومي‌ـ‌مسيحي قرن ششم ميلادي، رساله‌‌يي مهم در فلسفه سياسي به نام تسلاي فلسفه دارد. او در اين رساله از مقولات متعدد فلسفي سخن گفته است كه يكي از اين مقولات، قدرت است. او اين مقوله را در آستانه سده‌هاي ميانه و با رهيافتي فلسفي و در هاله‌‌يي از عقايد ديني به بحث گذاشته است. وي ضمن تفكيك ميان مولفه‌هاي دروني و بروني انسان، قدرت را از مولفه‌هاي سعادت انساني ميداند و از آنجا كه سعادت امري دروني است، بنابرين نميتواند با عوامل بيروني كم و زياد شود. قدرت در شكل بيروني آن، عامل و ضامن مناسبي براي ايجاد و بقاي سعادت نيست. بويتيوس قدرت بيروني بويژه در شكل سياسي آن را برسميت ميشناسد اما نگاهش به قدرت بالمجموع است و از اينرو هر شكلي از اشكال قدرت بنحو مستقل و بتنهايي نميتواند سعادتبخش انسان باشد بلكه چه بسا بسان نشانه‌‌يي بر عدم سعادت نيز تلقي ميشود. اين فيلسوف بخشي از ناكامي فلسفه را متوجه همين قدرتهاي متجزي ميداند.

Boethius, the great Christian philosopher of the 6th century, has an important treatise on political philosophy called Consolation of Philosophy. In this treatise, he speaks of several philosophical categories one of which is power. He discussed this category on the threshold of the Middle Age following a philosophical approach and under the guise of some religious ideas. While distinguishing between human internal and external constituents, he views power as one of the constituents of human happiness, and since happiness is an internal affair, it cannot be increased or decreased by means of external factors. In its external form, power is not an appropriate factor and guarantee for the establishment and subsistence of happiness. Boethius officially recognizes external power, particularly in its political form, but he has a collective view of power. Therefore, no kind of power alone can bring about happiness for human beings; on the contrary, it might also be considered a sign of misery. This philosopher believes that a part of misfortunes of philosophy is rooted in such separated powers.