خوانش ارسطويي هگل و خوانش هگلي ارسطو در صورتبندي «اثر هنري»

Aristotelian Reading of Hegel and Hegelian Reading of Aristotle in the Formation of a “Work of Art”

ارسطو در مقايسه شعر و تاريخ، به رويكرد كلي هنر در برابر رويكرد جزيي تاريخ در واقعه‌نگاري اشاره ميكند و شعر را از آنرو فلسفيتر قلمداد مينمايد كه واجد رويكرد عام و فلسفي است. شاعر از امر واقع و آنچه اتفاق افتاده عبور ميكند و به آنچه وقوع آن «امكان» داشته ميپردازد. استعداد و نبوغ شاعر، كشف استعداد و امكان اشيا و پديده‌هاست. هگل در نظام فلسفي و منطق ديالكتيكي خويش، هنر را بر وحدت دو مقوله عين و ذهن و ميانجيگري آن استوار ساخته است. پديدار تاريخي روح در صورتبندي اثر هنري، ‌شناسايي جنبه «امكان» و «بالقوگي» پديده‌هاست. تقليد از كنش خاص و امر جزيي در قالب پيرنگ نمايشي و نظام عملي، ارتقا به گزاره عام تراژدي است. فراروي آفرينش هنري، كشف امكانات شي و حركت از جانب جزييت به كليت و فرآوري اثر منحصر بفرد و جزيي هنري، حركت از جانب كليت به جزييت و تجلي مرتبتي از روح در پديده هنري است. آنچه هگل معلم متاخر فلسفه را پس از فاصله تاريخي دو هزار و اندي ساله در راستاي ارسطو معلم متقدم قرار ميدهد، توجه دقيق و موشكافانه به فرايند صورتبندي و شكل‌پذيري اثر هنري است. وقتي هگل به ما ميگويد كه هرگاه در برابر اثر هنري قرار ميگيريم، گويا در برابر مرتبه‌يي از روح ايستاده‌ايم، يعني در خوانش ارسطويي برابر جنبه‌يي از «امكان» ايستاده‌ايم كه يك نبوغ هنري، پيش از اين آن را از مرتبه بالقوگي به «فعليت» ارتقا بخشيده است.

When comparing poetry and history, Aristotle refers to the universal approach to art against the particular approach to history in recording events. He considers poetry to be of a more philosophical nature, since it enjoys a general and philosophical slant. A poet goes beyond facts and what has happened in reality and deals with what “might” have happened. A poet’s talent and genius allow him to discover the potentials and possibilities of things and phenomena. In his philosophical system and dialectical logic, Hegel bases art on the unity of subject and object and its mediating between them. The historical phenomenon of spirit in the formation of a work of art is rooted in the knowledge of the “possibility” and “potency” of phenomena. An imitation of a particular act and a particular affair in a pale theatrical mould and a practical system means ascending to the general proposition of tragedy. Artistic creation has before itself the discovery of the possibilities of objects, moving from particularity towards universality, processing a particular and unique work of art, moving from universality towards particularity, and the hierarchical manifestation of the soul in the artistic phenomenon. What places Hegel, a later teacher of philosophy, beside Aristotle, an early teacher of philosophy, over an almost 2000-year historical interval, is his meticulous and analytic attention to the process of the formation of a work of art and its capacity for being shaped. When Hegel says that whenever we stand before a work of art, it is as if we are witnessing a level of spirit, in an Aristotelian reading, it means that we are standing before an aspect of “possibility” which some artistic ingenuity has previously promoted from the level of potency to “actuality”.