بررسي تنوع ژنتيكي برخي از توده هاي محلي طالبي ايراني با استفاده از نشانگرهاي مولكولي ريزماهواره

Genetic Diversity Among Iranian Cantaloupe Landraces (Cucumis melo) Using Microsatellite Markers

در اين بررسي تنوع ژنتيكي بين 41 توده محلي طالبي (Cucumis melo L.) به همراه دو رقم خربزه (Cucumis sativus L.) از طريق تنوع در توالي هاي تكراري كوتاه با استفاده از 12 جفت آغازگر ريزماهواره مورد ارزيابي قرار گرفت. دي ان آي ژنومي استخراج شده از نمونه هاي گياهي با اين آغازگرها تكثير و محصولات حاصل با استفاده از ژل پلي اكريل آميد واسرشته ساز الكتروفورز شدند. در هفت توده مكان هاي ژني سه يا چهار باندي مشاهده شد و احتمال مي رود كه اين توده ها پلي پلوييد باشند. تعداد كل 98 آلل با متوسط 9/4 آلل به ازا هر تركيب آغازگري شناسايي شدند. فواصل ژنتيكي ميان ژنوتيپ ها از صفر تا 76/0 متغير بود. ميانگين فاصله ژنتيكي (بر حسب ضريب تشابه ني) در ميان ژنوتيپ ها 219/0 بود. ميانگين محتواي اطلاعات چندشكلي براي مكان هاي ژني تكثير شده 542/0 بود. بيش ترين ميزان محتواي اطلاعات چند شكلي مربوط به CMCT134b و معادل 7716/0 بود، مكان هاي ژني CMTC168، CMBR43 و CMAT141 بيش ترين مقدار PIC (محتواي اطلاعات چند شكلي) را به خود اختصاص داده بودند از مكان-هاي ژني با ميزان PIC بالا مي توان براي بررسي هاي بعدي استفاده كرد. روابط ژنتيكي بين توده هاي مورد ارزيابي با استفاده از تجزيه خوشه اي به روش UPGMA بر اساس ماتريس ضرايب تشابه مورد بررسي قرار گرفت. آناليز خوشه بندي، توده ها را به 11 گروه عمده تقسيم كرد. در دندروگرام تنوع ژنتيكي طالبي هاي ايراني در گروه هايي متفاوت از رقم هاي خارجي، خصوصاً فرانسوي قرار گرفتند كه تاييد كننده تفاوت زياد طالبي هاي ايران با آن ها مي باشد. بيش ترين تفاوت بين ژنوتيپ هاي محلي داراب و آمريكايي و برابر 76 درصد بود. رابطه قابل توجهي بين تنوع ژنتيكي و جغرافيايي مشاهده نشد، با اين حال در داخل خوشه ها (گروه ها) و به خصوص درگروه 2 در اين زمينه ارتباطاتي ديده شد. توده هاي تتراپلوييد احتمالي عمدتاً در گروه اول قرار گرفتند. نمودار دو بعدي (تجزيه به مولفه هاي اصلي) تطابق خوبي با دندروگرام تنوع ژنتيكي داشت.

The genetic diversity among 43 accessions of melon (C.melo L.), 41 from Cantaloupensis group alongside two from Indorus group, was assessed by variation at simple sequence repeats marker bands using 18 pair primers. The extracted genomic DNA was amplified with 12 pair primers and PCR products were separated on a DNA sequencing gels. A total of 98 alleles were identified with an average of 4.90 alleles per primer combination. Genetic distances among the accessions ranged from 0.0 for the most similar to 0.76 for the most-diverged ones. The mean GD (Neiʹs coefficient) among accessions was 0.219. The average of polymorphic information contents (PIC) for the 12 melon SSR markers was 0.542. CMCT134b, CMTC168, CMBR43 and CMAT141 loci had respectively the highest PICs, which could be used for further analysis. Genetic relationships among accessions were represented by a dendrogram based on similarity coefficient matrix with UPGMA method. Cluster analysis classified the accessions into 11 major groups. Cluster analysis indicated wide range of diversity across the Iranian and foreign accessions. The most distance was detected between Mahali e Darab and Amrikaie (76%). In general, poor relation was found between geographical and genetic diversity, whereas some relations was observed in cluster 2. The tetraploid accessions were mainly placed in the group 1. Principle component analysis had a very good co-ordination with dendrogram of genetic diversity. These results suggest that the SSR markers are valuable tools for identification and diversity analysis in cantaloupensis.