عرفان و رهبانيت در مسيحيت

Mysticism and Monasticism in Christianity

عرفان براي درك حقايق اديان در برابر ظواهر ديني و تفكر عقلي طراحي شده و در حيات معنوي پيروان آنها تاثير فراواني داشته است. موضوع عرفان وجود، غايت آن اتصال به وجود نامحدود و زبان آن رمزي است. در مسيحيت الوهيت عيسي بر پايه مفهوم اتحاد و حلول توجيه مي‌شود و آگوستين به عرفان مسيحي رنگ فلسفي مي‌دهد. در تاريخ كليسا عرفان با رهبانيت به هم آميخته ‌است. مسيحيت نيز در آغاز گونه‌اي عرفان يهودي بود و در مسير خود از حكمت نوافلاطوني و عرفان هرمسي و غنوصي تاثير‌ پذيرفت. نظام‌هاي رهباني در تاريخ مسيحيت همواره بر عرفان عملي تاكيد داشته‌اند و با انحرافاتي نيز همراه بوده‌اند.

Mysticism has been proposed to understand the realities of religions versus the exterior aspects of religions and rational thinking, and it has significant influence on the spiritual life of those who follow them. The subject matter of mysticism is existence, its end is attachment to infinite Being and its language is symbolic. In Christianity, the divinity of Jesus is justified on the grounds of the concept of union and incarnation, and Augustine lends a philosophical air to Christian mysticism. Mysticism has been mixed with monasticism in the history of the Church. In the beginning, Christianity was a kind of Jewish mysticism and in the course of history it was influenced by Neo-platonic philosophy and Hermetic and Gnostic mysticism. During the history of Christianity, monastic systems have always emphasized on practical mysticism and have been subject to some deviations