سنجش رضايت دانشجويان از سيستم‌هاي آموزش الكترونيكي

Assessing Students Satisfaction from Electronic Learning Systems

ورود به عصر اطلاعات و پيدايش، رشد و توسعه فناوري‌هايي مانند اينترنت، نهاد آموزش را دستخوش تغييرات فراواني نمود و در اين ميان، آموزش الكترونيكي توانست با بهره‌گيري از اين فرصت به‌عنوان يك پاراديم جديد ظهور كند به‌طوري‌كه بسياري از موسسات و مراكز آموزشي، به‏سرعت، خواهان استفاده از آن شدند. در عين‏حال، تحقيقات نشان مي‌دهد كه تعداد زيادي از دانشجوياني كه دوره‌هاي آموزش مجازي را آغاز مي‌كنند، تمايلي براي ادامه آن ندارند و اظهار نارضايتي مي‌نمايند. درنتيجه، در اين تحقيق قصد داريم كه عوامل اساسي موثر بر رضايت دانشجويان مجازي را شناسايي و مدل جامع و يكپارچه‌اي را براي اندازه‌گيري آن ارايه نماييم. در اين تحقيق، اين عوامل در شش بعد اصلي (دانشجو، استاد، واحدهاي آموزشي، فناوري، طراحي، و محيط) دسته‌بندي و در دو مرحله آزمون شدند. مرحله اول، شامل تعيين شاخص‌هاي مدل به‌وسيله اساتيد، مديران، كاركنان و طراحان سيستم‌هاي آموزش مجازي است. مرحله دوم عبارتست از آزمون مدل و ارزيابي رضايت دانشجويان از اين سيستم‌ها با بررسي 226 دانشجوي مجازي در مقطع كارشناسي‏ ارشد دانشگاه‌هاي دولتي تهران. نتايج تحليل داده‌ها منجر به‏ معرفي 15 عامل تاثيرگذار بر رضايت دانشجويان مجازي گرديد كه از ميان آن‌ها انعطاف‌پذيري واحدهاي آموزشي، كيفيت اينترنت و فناوري، سودمندي و سهولت كاربرد و خدمات پشتيباني دانشگاه از اهميت بيشتري برخوردار بودند. يافته‌هاي اين تحقيق مي‌تواند راهنماي مناسبي براي مديران و مسيولين مراكز آموزش مجازي در جهت بهبود كيفيت خدمات آموزشي باشد.

Entering information age and emergence, growth and development of technologies such as internet have changed the foundations of education system and at the meantime e-learning seized the opportunity and emerged as a new paradigm as very promptly many institutions and educational centers interested to employ it. At the same time, recent researches show that the incentive to continue education will be paled in those students who have started their education by virtual learning system and express their dissatisfaction about this system. Therefore, in this study we are about to identify effective factors of satisfaction of virtual students and to present a comprehensive and integrated model to measure it. This study categorized these factors into six main dimensions including student, professor, educational courses, technology, designing, and environment and these elements were tested in two stages. The first stage involves determining model indices by managers, employees, and designers of virtual education systems and the second stage is related to testing the model and evaluation of studentsʹ satisfaction about these systems by surveying 226 master students of governmental universities in Tehran. The results of analyzed data have led to introduce fifteen effective factors on satisfaction of virtual students among them course flexibility, internet and technology quality, usefulness and ease of use, and supporting services of the university were more important. Findings of this study can be a proper guide for managers and administrators of virtual education institutes to improve quality of their educational services.