گسترش نفوذ آلمان در ايران، 20 - 1313

Germany’s Policy of Developing Sphere of Influence in Iran, 1935-42

گسترش روابط ايران و آلمان، از آن جا ناشي شد كه آلمان نازي براي بدل شدن به يك قدرت مهم در اروپا، نياز به احياي اقتصادي داشت. در اين ميان، حضور آلمان در ايران دوران رضاشاه، در سالهاي 20 – 1313، هم فرصتي بود كه از سوي متفقين به رسميت شناخته شده بود و هم اين كه دولتمردان ايران از آن، به عنوان ابزاري براي تعديل نفوذ شوروي و بريتانيا و نيز نوسازي صنعتي و توسعه اقتصادي كشور استقبال كردند. تا آغاز جنگ جهاني دوم و اشغال كشور توسط قواي متفقين، روابط دو كشور تا مرز يك اتحاد نظامي و استراتژيك پيش رفت. مسيله مهمي كه مقاله حاضر به آن ميپردازد اين است كه هدف آلمان از گسترش روابط با ايران چه بود و چنان هدفي چگونه را پيش ميبرد. در بررسي اين مسيله، فرض اساسي مقاله آن است كه آلمان در روابط خود با ايران در اين دوره، در پي گسترش نفوذ در ايران از طريق ابزارهاي اقتصادي و فرهنگي بوده است.

Following the revival of Germany as a great power in Europe, Nazis needed to have strong economic base, and so developed relations with Iran. Development in the relations of two countries was welcomed by Allied Powers. Iran, in its turn, saw it as a means to alter influence of Russia and Great Britain, and bring political development and industrialization to the country. Before WW II, they went much further in developing the relationship to the level of forming an strategic alliance. It brings us this question: what was Germany’s main aim in developing relations with Iran, and how did they intend to achieve that goal? The same aim were propelled. As a working hypothesis, the article supposes that Germany had come to develop a sphere of influence through economic and cultural means.