ملاحظاتي در انسان شناسي پراگماتيكي كانت

Contemplations in Kant’s Pragmatic Anthropology

كانت با اطلاق صفت «پراگماتيكي» بر انسان شناسي خود، موضع انتقادي خود را نسبت به انسان شناسي سنتي، جغرافياي طبيعي، روان شناسي تجربي، و انسان شناسي فيزيولوژيكي اعلام مي دارد. او با اين كار، انسان را نه به عنوان ذات، جوهر، شي ، و نفس، بلكه بر اساس سه سطح عمل او(سطح تكنيكي، سطح پراگماتيكي، و سطح اخلاقي) مورد مطالعه قرار مي دهد. هدف اين مقاله اين است كه با بررسي ريشه، معنا و مفاد انسان شناسي كانت، به اين پرسش پاسخ بدهد كه «آيا ارتباطي ميان انسان شناسي كانت و فلسفه انتقادي او وجود دارد يا نه؟» به نظر مي رسد انسان شناسي كانت، بدون اتكا به يك اصل غايي، نمي تواند كار خود را پيش ببرد. بنابراين، بررسي مطلب فوق، ما را به اين نتيجه مي رساند كه كانت انسان شناسي و فلسفه انتقادي را از طريق حكم تاملي به هم مرتبط مي كند.

By predicating the adjective “pragmatic” to his anthropology, Kant declares his critical position to traditional anthropology, natural geography, empirical psychology and physiological anthropology. So, he defines man not as a substance, an essence or a thing on the earth, but as a being who acts according to three levels of “man’s praxis” (the level of technicality, prudence and morality). The aim of this paper is to investigate about origin, meaning and content of Kant’s anthropology, in order to answer the question “is there any relationship between Kant’s anthropology and his critical philosophy?” It seems that Kant’s anthropological project, without depending on a teleological principle, cannot succeed. After evaluating this assertion, we find that the required teleological principle is reflective judgment by means of which Kant correlates his anthropology and critical philosophy.