U.S Offensive Policy toward Iranʹʹs Security in the Middle East and Persian Gulf after 33 dayʹʹs War

اثرات سياست تهاجمي ايالات متحده بر امنيت ايران در خاورميانه و حوزه خليج فارس پس از جنگ 33 روزه

منافع سياست خارجي ايالات متحده در خاورميانه و منطقه خليج فارس همواره در برگيرنده سه مولفه: اقتصاد، امنيت و سياست بوده است كه تاكيد بر محوريت منابع انرژي در بخش‌هاي اقتصادي به‌عنوان يك عامل غالب مد نظر بوده است. در اين زمينه، تامين امنيت دسترسي به انرژي و جريان نفت تبديل به امري حياتي براي رفاه اقتصادي جهان شده است. پس از حملات تروريستي 11 سپتامبر 2001، انگيزهاي امنيتي حضور ايالات متحده در خليج فارس را افزايش داده است. دكترين پرزيدنت بوش مبتني بر«جنگ پيشگيرانه» و «جنگ جهاني عليه ترور» منطقه خليج فارس را در مركز ديد استراتژيك ايالات متحده بعد از وقايع 11 سپتامبر قرار داده است. دولت بوش از حملات تروريستي به نيويورك و واشنگتن به عنوان يك فرصت بزرگ براي وصله و پينه كردن امنيت منطقه‌اي خود از طريق انجام برخي اقدامات شديد استفاده كرد، از جمله حمله به عراق در مارس 2003، ايده تغيير رژيم در ايران نيز به‌عنوان ديگر برنامه‌هاي پر آب و تاب نيو محافظه‌كاران آمريكايي در مورد ضرورت تغيير شكل دولت در منطقه شبكه‌اي «خاورميانه بزرگ»، شده است. علاوه بر اين، برجسته كردن «خواسته‌هاي امنيتي» بيش از تمام ملاحظات ديگر، سياست آمريكا در منطقه را به ورطه سقوط عميق‌تر به عدم اطمينان كشانده است. واشنگتن به‌طور سيستماتيك تلاش مي‌كند كه روابط بين كشورها در منطقه را امنيتي كند و در اين راه تا حدودي نيز موفق شده است. اين رويكرد همراه با طرح ناتو براي پيشبرد همكاري‌هاي منطقه‌اي آن و ايجاد روابط حسنه قابل ملاحظه در ميان كشورهاي خليج فارس با رويكردي امنيتي تقريباً غيرممكن شده است. به‌همين دلايل است كه دستيابي به ترتيبات امنيتي جمعي در منطقه خليج فارس به‌گونه‌اي كه در برگيرنده تمام كشورهاي ساحلي باشد در آينده نزديك غيرقابل دستيابي است.

U.S foreign policy interests in the Middle East and Persian Gulf region has always had three components: economy, security and politics. It is not overstated to stress the centrality of energy resources in the economic sector as a predominant factor. In this context, securing access to energy and the flow of oil become vital for world economic prosperity. The terrorist attacks of September 11, 2001, added more impetus to the U.S security issues in the Persian Gulf. President Bushʹs doctrine of "preemptive war" and "the global war on terror" placed the Persian Gulf region at the heart of his post-9/11 strategic vision. The Bush administration used the terrorist attacks on New York and Washington as a great opportunity to revamp the regional security by undertaking some drastic measures. The invasion of Iraq in March 2003, the idea of regime change in Iran as well as other American Neoconsʹ grandiose plans about the necessity to reshape the "Greater Middle East", made governments in the region nervous. In addition, by giving prominence to the "security question" over all other considerations, the US policy plunged the region deeper into uncertainty. Washington has systematically tried, and to a large extent succeeded, to securitize the inter-state relations in the region. This approach combined with the NATO plan to further its regional partnership, made any significant rapprochement among the Persian Gulf states on the issue of security almost impossible. For these reasons, a collective regionally crafted security arrangement that includes littoral states of Iran, Iraq the countries of Persian Gulf Cooperation Council would be unattainable in a foreseeable future.