اثربخشي تقويت حافظه ديداري به طريق بازي درماني بر كاهش خطاهاي املايي دانش‌آموزان داراي اختلال نوشتن

The effect of improving visual memory through play therapy on reducing spelling errors in students with dysgraphia

چكيده مقدمه: در ارتباط با نقايص شناختي دانش‌آموزان مبتلا به اختلال نوشتن فرضيات متعددي وجود دارد كه يكي از اين فرضيات نقص در حافظه ديداري است. هدف از مطالعه حاضر، اثربخشي تقويت حافظه ديداري به طريق بازي درماني بر كاهش خطاهاي املايي دانش‌آموزان داراي اختلال نوشتن بود. مواد و روش‌ها: اين پژوهش از نوع شبه آزمايشي (پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه شاهد) بود. در اين مطالعه، 30 دانش‌آموز مبتلا به اختلال نوشتن از بين كل دانش‌آموزان دختر و پسر مراجعه‌كننده به مركز اختلالات يادگيري شهرستان ديواندره به كمك ابزارهاي تشخيصي، آزمون Wechsler، آزمون نوشتن فلاح چاي و ارزيابي غلط‌هاي املايي انتخاب شدند. سپس به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و شاهد (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش به مدت 20 جلسه و طي حدود 3 ماه تحت آموزش و تقويت حافظه ديداري به طريق بازي درماني قرار گرفت. در طول جلسات درماني گروه آزمايش، گروه شاهد هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از آزمون ANOVA، ANCOVA تك متغيري، آزمون همبستگي Pearson و Student-t و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 پردازش گرديد. يافته‌ها: نمره‌هاي پس‌آزمون گروه آزمايش و شاهد نشان داد كه دو گروه در حافظه ديداري و خرده آزمون مكعب Wechsler از لحاظ آماري با يكديگر تفاوت معني‌داري داشتند. همچنين نتايج آزمون Student-t نشان داد كه ميانگين نمرات حافظه ديداري و آزمون مكعب‌ها در مرحله پس‌آزمون به لحاظ جنسيت تفاوت معني‌داري با يكديگر نداشت. نتيجه‎گيري: تقويت حافظه ديداري دانش‌آموزان داراي اختلال نوشتن باعث كاهش خطاهاي املايي آن‌ها خواهد شد. اين مداخله باعث شد دانش‌آموزان بر فرايند نوشتن خود نظارت كنند و فعاليت خود را هدفمند سازند و در نهايت مهارت نوشتن صحيح كلمات را كسب كنند. كليد واژه‌ها: حافظه ديداري، بازي درماني، خطاهاي املايي، اختلال نوشتن نوع مقاله: پژوهشي

Abstract Introduction: There are various hypotheses regarding the role of cognitive deficiencies in problems students with dysgraphia may encountera including deficient visual memory hypotheses. This study aimed at determining the efficacy of improving visual memory through play therapy on reducing spelling errors in students with dysgraphia. Materials and Methods: In a quasi-experimental study (with pre- and post- tests), 30 students with dysgraphia were selected form the waiting list of alearning disability centre. Diagnostic instrument included Wechsler Intelligence Test, Fallahchai Writing Test and an evaluative test of learning. The sample was randomly divided in to experimental (15 students) and control groups (15 students). The experimental group received 20 sessions of play therapy over a 3-month period to get their visual memory improved while the controls received no intervention during the same period of time. One way ANOVA, Pearson correlation and t-tests were used for statistical analysis of the data. Results: At the post-test,calculated F ratios for visual memory and for cubes subtest of the Wechsler Intelligence Scale showed a statistical difference between experimental and control groups (P < 0.05 for both). According to the independent t test results, there was no statistical difference in the average scores of visual memory and cubes subtest when gender was taken in to account (P > 0.05). Conclusion: Improved visual memory was efficacious in the reduction of spelling errors among those students with dysgraphia who were participated in the present study. This kind of intervention may result in better monitoring duringwriting, greater tendency to write spontaneously and memorizing correct spelling of the word. Keywords: Visual memory, Play therapy, Spelling errors, Writing disorder Type of article: Original article