خاستگاه نوافلاطوني مساله شر از ديدگاه ديونيسيوس مجعول

Neoplatonic Origins of Evil in Pseudo-Dionysius`s View

ديدگاه ديونيسيوس مجعول در باب شر متاثر از سنت نوافلاطوني است. او همچون فيلسوفان نوافلاطوني، شر را فقدان و نقصان مي‌دانست و بر اين عقيده بود كه شر في‌نفسه و به ‌ماهو شر موجود نيست، چراكه هر موجودي برخاسته از خير است و در آن مساهمت دارد. از اين‌رو، هر آنچه فاقد خير باشد، اصلاً امكان وجود نمي‌يابد. وي بر اين مبنا، شر را همان فقدان كمال شايسته هر چيزي تفسير مي‌كرد و آن را با نزول نفس يا هبوط مرتبط مي‌دانست. آراي ديونيسيوس در مساله شر پيش از هر انديشمند ديگري، بر آراي پروكلس مبتني بود. او نيز همچون پروكلس بر اين باور بود كه نمي‌توان ماده را شر دانست و از اين حيث با نظريه افلوطين مخالفت كرد. آنچه از آراي ديونيسيوس در باب شر برمي‌آيد، توجه بيشتر وي به مباحث فلسفي به‌جاي مباحث الهياتي است. از اين‌رو، بيش از آنكه آراي وي به زبان و بيان كتاب مقدس وابسته باشند، به همان زباني به‌نگارش در آمده‌اند كه از فيلسوفان نوافلاطوني وام گرفته شده است.

Pseudo-Dionysiusʹs view on evil was influenced by Neoplatonic tradition. Like Neoplatonic philosophers, he believed evil to be the absence of good and of no actual existence as all creatures were good and shared this quality. In other words, things lacking good would have no existence at all. Accordingly, Pseudo-Dionysius defined evil as lack of perfection and related it to the descent of the soul or the fall of man. In his view on evil, Pseudo-Dionysius was mostly influenced by Proclus, with whom he shared the belief that matter should not be considered evil, a view which stood in opposition with those of Plotinus. Furthermore, He was more concerned with philosophical issues than theological ones. Therefore, his views are penned in a language borrowed form Neoplatonic philosophers which bears little resemblance to the rhetoric of the Holy Scriptures.