مباني معرفتي گفتمان هويت ملي در عصر پهلوي

Epistemological principles of national Identity discourse in Pahlavi period

در اين مقاله ابتدا هويت مفهوم سازي و سطوح مختلف آن تعيين و هويت ملي و اجزاي آن يعني اسلاميت ، ايرانيت ، قوميت و خرده فرهنگ هابه عنوان يكي از سطوح هويت اچتماعي تعريف شده است. آنگاه تلاش شده مولفه هاي هويت ملي در دوره پهلوي و مباني معرفتي گفتمان هويتي اين دوره تجزيه و تحليل گردد، فرض بر اين است كه ساخت و محتواي گفتمان و سياست‌هاي هويتي در اين دوره تابعي از شرايط و مقتضيات سياسي و ساختار اجتماعي ؛ فرهنگي حاكم بر كشور و متاثر از مباني فكري و معرفتي ؛ ايديولوژي و فرهنگ سياسي، وجهه نظرها ونگرش نخبگان سياسي حاكم نسبت به مسايل فروملي ؛ ملي وفراملي؛ نوع تلقي و تعريف آنان از هويت ملي ، ملت و ناسيوناليسم ملي مي باشد. "گفتمان هويتي" عصر پهلوي متاثراز « علايق درون مرزي » شامل : تلاش در جهت تحقق ناسيوناليسم تجدد خواه، حذف گفتمانهاي هويتي خرد وكوچك و قدرت‌هاي رقيب، خوي و خصلت‌هاي مستبدانه و تمايل بر ايجاد تمركز سياسي، فرهنگي و تشكيل دولت قدرتمند و متمركز در ايران و از طرف ديگر پروژه اي ( نه يك پروسه) بود كه متاثر از دغدغه‌هاي تجدد و در واكنش به آن شكل گرفت، لذا از يك سو ناگزير از بهره‌گيري از عناصر نو و مدرن و از سوي ديگر ترويج عناصر متضاد با مدرنيسم و تجدد بود.

This article analyzed the parts of national identity and epistemological discourse in Pahlavi period. The hypothese is the structure, content of discourse and the politic identities are secondary to the political situations and the sights of elites those who are ruling in the country.