تحليل شخصيت رستم در نبرد با سهراب

The analysis of ROSTAM

رستم همواره در شاهنامه به دليل عملكردها ي مثبت خود مورد ستايش ايرانيان وتورانيان قرار گرفته است اما او در نبرد با سهراب، خصايل منفي و عملكردهاي نادرستي دارد. اين پژوهش با روش تحليل محتوايي، شخصيت رستم را از ديدگاه روانشناسي در چهار بعد: بي مسيوليتي، هراس، ضعف قدرت و شخصيت و خلاف گويي، بررسي نموده و در پي اثبات دو نكته است: نخست آنكه لازم نبود رستم با تلاشي تصنعي، هويت خود را از سهراب پنهان كند زيرا سهراب در هر صورت، دشمن ايران و ايراني بود و بايد بر دست رستم ، حتي اگر فرزند رستم هم بود، كشته مي شد زيرا در غير اين صورت سرزمين آرماني ايران، نابود مي شد. بنابراين به نظر مي رسد كه بر خلاف نظر فردوسي، تقدير در اين ماجرا، نقشي نداشته است و رستم بايد انتظارات ايرانيان را مبني بر پيروزي بر دشمن، برآورده مي ساخت؛ ا و نمي توانست به گونه اي ديگر عمل نمايد. ديگرآنكه هجير و پس از او رستم، در اين نبرد، سهراب را با سخنان خلاف واقع فريفتند و سهراب هم به دليل زودباوري و صداقت خود، در دام نيرنگ رستم گرفتار و كشته شد .

The IRANIAN AND TURANIAN eulogized the rostam always for his good functions but in the conflict between Rostamand sohrab his bad doings appeared . the biggest invent in SHAHNAME has many obscurity. Rostam is responsible with Iranians (the King and courtiers) unreal and untrue hopes and wishes. In this study, it has been tried to prove two theories: The first implies that Rostam has experienced some characters traits in four dimensions in this conflict: Irresponsibility , Fear, Bodily and spiritual weakness and Lying which never has been found in him in none of the Shahname heroes. The second underlines this fact that in spite of Ferdowsi and the researchers ago, and over that the fate makes this happening some of feeds causes Sohrab to be killed by Rostam.the most important matter is that SOHRAB is the enemy of iranshahr and for this reason he must killed.