غربت روح در مثنوي مولوي

Roving spirit of the mathnavi

اين مقاله درباره غربتي است كه در همه ي دوره ها دل آزادگان و آگاهان را آزرده است و اين فراق، دوري از پدر و مادر و يا سرزمين نيست بلكه غربتي است كه در هر زمان و در هر سرزمين با آنهاست رهايي از آن نه در سفر است و نه در حضر. درمانش نه در خاموشي است و نه در فرياد. غربت جاني است كه روشن است ، مي داند و مي بيند. در اين مقاله سعي شده ديدگاه هاي مولوي درباره ي روح و اسارتش در عالم مادي و اشتياق او براي رجوع به عالم معنا بيان گردد همچنين ويژگي هاي روح و تصاوير و تشبيهات مولانا از آن مطرح شده است. در نهايت موانع انسان براي بازگشت به عالم معنا و راههاي از بين بردن بندهاي اسارت همراه با نمونه اشعار مولانا بيان شده است.

The current article signals nostalgic song and disturbs elites and celebrities within centuries and epochs it is neither departed form father and mother nor homeland, it is accompanied neither in journey nor abode, it is neither healing in silence nor outcry, nostalgia is a sprite which is plain, intelligent and aware. The present article reviews six books of Mathnavi, outlooks of Moulavi over sprite and its confinement by mundane sphere which seeks to rejoin exalted kingdom. The profiles of sprite, presentation and similes expressed by Moulavi represent those aspects and consequently it challenges the human for rejoining the intellectual sphere and resolving the confinements including ontology of poems composites by Moulana.