استراتژي تهديد وجودي اسراييل و امنيت ملي ايران

Israel’s Existential Threat Strategy and Iran’s National Security

با افزايش نقش و قدرت منطقه‌اي ايران، به ويژه پس از مطرح شدن پرونده هسته‌اي آن در مجامع بين‌المللي در سال 2003، رژيم اسراييل با طرح مسيله «تهديد وجودي»، ايران را به عنوان تهديدي عليه موجوديت خود معرفي كرده است. ريشه‌هاي اتخاذ اين استراتژي چيست؟ اين استراتژي چه پيامدهايي براي امنيت ملي ايران دارد؟ بحث اصلي نويسندگان اين است كه بزرگ‌نمايي تهديد برنامه هسته‌اي ايران و ارتباط دادن آن به مسيله تهديد وجودي، بيشتر سياستي براي كنترل و مهار ايران و ايجاد بازدارندگي در مقابل افزايش نقش و قدرت منطقه‌اي آن است كه خود باعث تنزل جايگاه و نقش رژيم اسراييل در خاورميانه مي‌شود. نويسندگان براي آزمون اين فرضيه از تركيبي از نظريه‌هاي سازه‌انگاري و نيورياليستي استفاده مي‌كنند. سازه‌انگاري مباحث ارزشي و هويتي را منشا عملكرد دولت‌ها در روابط خود با ديگران مي‌داند، اما رويكردهاي امنيتي نظريه نيورياليسم شامل رياليسم تهاجمي و رياليسم تدافعي، به ترتيب افزايش قدرت نسبي و امنيت نسبي را ملاك عمل دولت مي‌دانند. نتيجه پژوهش اين است كه اين سياست علاوه‌بر كمك به برخي از اهداف داخلي در اسراييل و توجيه كمك‌هاي امريكا، برنامه‌اي است براي مهار و بازدارندگي ايران كه باعث شكست انحصار هسته‌اي و تنزل جايگاه اسراييل در خاورميانه شده است.

With the rise of Iran’s role and regional power, especially after the introduction of its nuclear program in the international community in 2003, Israel has been branding Iran as an "existential threat" magnifying the so-called nuclear-armed Iran as a threat to its existence. What are the roots of adopting such strategy? What are the implications of this strategy for Iran’s national security? The authors argue that “Iranʹs nuclear threat” magnification and linking it to existential threat strategy is a policy of containment and control and deterrence against the rising regional power and role of Iran that causes a degradation of the role and position of Israel in the Middle East. To examine this hypothesis, the authors combine constructivism and the theory of neo-realism. Constructivism uses the values and identities as the cause of states’ behavior in relations with other states. But the neo-realism security approaches that involve the offensive realism and defensive realism consider “relative power” and “relative security” as the cause of states’ actions. The overall conclusion of this article is that this policy, in addition to some internal goals of Israel, justifies foreign aids the U.S. provides to Israel. Meanwhile, it is mainly the policy of containment and deterrence of Iran as a result of the failure and erosion of Israelʹs nuclear monopoly that leads to the degradation of Israel’s position in the Middle East.