مقايسه قدرت عضلات تنه و پنجه دست دانش‌آموزان عادي و كم‌توان ذهني فعال و غير فعال

The comparison of hand grip and trunk muscle strength in active and non-active students with mental retardation and healthy students

چكيده مقدمه: قدرت عضلاني به دليل وضعيت ويژه افراد كم‌توان ذهني و نياز آن‌ها به داشتن زندگي مستقل اهميت بسياري دارد. تحقيقات مختلف اعلام كرده‌اند كه زندگي بي‌تحرك يكي از علل ضعف جسماني و مشكلات سلامتي در اين افراد مي‌باشد. هدف از اين مطالعه، مقايسه قدرت عضلاني نوجوانان كم‌توان ذهني و نوجوانان عادي فعال و غير فعال بود. مواد و روش‌ها: در اين تحقيق 60 دانش‌آموز 15 تا 20ساله (ميانگين سني 13/1 ± 58/16 سال) شامل 30 دانش‌آموز كم‌توان ذهني (ميانگين بهره هوشي 15/5 ± 87/62) و 30 دانش‌آموز عادي به روش تصادفي انتخاب شدند و به چهار گروه برابر كم‌توان ذهني فعال، كم‌توان ذهني غير فعال، عادي فعال و عادي غير فعال تقسيم شدند. قدرت عضلات پنجه دست برتر و تنه (پشت، سينه و شانه‌ها) با استفاده از نيروسنج‌هاي دستي و چندكاره ارزيابي شد. داده‌ها از طريق نرم‌افزار SPSS و آزمون MANOVA با آزمون تعقيبي LSD (Least significant difference) در سطح (050/0?p) تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: يافته‌هاي آزمون MANOVA نشان داد، در قدرت عضلاني پنجه دست برتر، تفاوت معني‌داري بين گروه كم‌توان ذهني غير فعال با تمامي گروه‌هاي كم‌توان ذهني فعال (023/0 = P)، عادي غير فعال (016/0 =P) و عادي فعال (001/0 > P) وجود داشت. در قدرت عضلاني تنه نيز تفاوت معني‌داري بين اين گروه با گروه‌هاي كم‌توان ذهني فعال (008/0 = P)، عادي غير فعال (002/0 = P) و عادي فعال (001/0 > P) مشاهده شد؛ در حالي كه بين گروه كم‌توان ذهني فعال با گروه عادي غير فعال در هر دو عامل قدرت پنجه دست (871/0 = P) و تنه (597/0 = P) تفاوت معني‌دار نبود. البته بين نتايج اين گروه با گروه عادي فعال در قدرت عضلاني تنه (016/0 = P) تفاوت معني‌دار بود، اما در قدرت عضلاني پنجه دست (064/0 = P) بين اين دو گروه تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. همچنين در دانش‌آموزان عادي بين دو گروه فعال و غير فعال در هر دو عامل قدرت پنجه دست (090/0 = P) و قدرت تنه (056/0 = P) نيز تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. نتيجه‎گيري: نوجوانان كم‌توان ذهني با داشتن يك زندگي فعال مي‌توانند سطوح قدرت عضلاني را مانند همسالان عادي خود بهبود بخشند. به نظر مي‌رسد فعاليت‌هاي ورزشي آموزشگاهي مي‌تواند عامل مناسبي براي بهبود آمادگي عضلاني در افراد كم‌توان ذهني باشد. كليد واژه‌ها: قدرت عضلاني، كم‌توان ذهني، زندگي بي‌تحرك، ورزش مدارس

Abstract Introduction: Due to special condition of people with mental retardation and their need to have an independent life, muscle strength, is very principal. Various studies have been reported sedentary life style is one of the main causes of physical weakness and health-related problems in these individuals. The purpose of this study was to comparison of hand and trunk muscles strength in athletes and non-athletes mental retarded students and healthy students. Materials and Methods: Sixty adolescent students (mean age ± SD, 16.58 ± 1.13 years) were randomly recruited in this study. This sample is included thirty mental retarded (mean IQ ± SD, 62.87 ± 5.15) and thirty healthy age matched students. They were divided into four groups: Non-Active adolescent with Mental retardation (MR), Active adolescent with mental retardation (AMR), Non-active Healthy adolescent (HA) and Active healthy adolescent (AHA). The inclusion criteria for mental retardation were IQ between 50 and 70 and for being athletic having more than one year experience in sport fields. Hand grip and trunk muscle strength (back, chest, and shoulders) was assessed by manual dynamometer. MANOVA test was applied to analyze the data at the significant error of 0.05. All data were analyzed by SPSS, Version 17. Results: The MANOVA results showed a significant difference in hand grip strength between MR and other three groups: AMR (P = 0.023), HA (P = 0.016) and AHA (P < 0.001). Also in trunk muscle strength significant difference was observed between MR and other groups: AMR (P = 0.008), HA (P = 0.002) and AHA (P < 0.001), But no significant difference was found between two groups of AMR and HA in both hand grips (P = 0.871) and trunk muscle strength (P = 0.597). Also there is no prominent difference between two groups of HA and AHA in both hand grip (P = 0.090) and trunk muscle strength (P = 0.056). Conclusion: The findings identified that sport activities could be an appropriate factor to improve muscle strength in people with mental retardation. Keywords: Muscle strength, Mental retardation, Sedentary lifestyle, School sports