تاثير كاربرد ضايعات آبليمو بر قابليت جذب عناصر آهن و منگنز در مقايسه با كاربرد كلات هاي اين عناصر در يك خاك آهكي

آهن و منگنز از مهمترين عناصر كم مصرف ضروري براي تمام گياهان عالي مي باشد. بيش از 60 درصد اراضي كشاورزي در ايران به درجات مختلفي آهكي مي باشد. غالب گياهان كشت شده در چنين خاك هائي علائم كمبود اين عناصر را نشان مي دهند. از جمله روشهاي موثر جهت رفع كمبود اين عناصر مي توان به كاربرد تركيبات معدني اين عناصر، استفاده از كلات هاي اين عناصر و استفاده از مواداصلاح كننده اشاره نمود. اسيد هاي آلي نيز از ديگر تركيباتي مي باشند كه علاوه بر توانائي تعديل پ هاش خاك هاي آهكي، به دليل قابليت كلاته نمودن عناصر قادر به رها سازي و افزايش قابليت جذب عناصري نظير آهن و منگنز مي باشد. آبليمو نيز به علت داشتن اسيد سيتريك كه يك اسيد آلي مي باشد چنين خصوصيتي را دارد. طرح آماري كاربردي در اين پژوهش طرح كاملا تصادفي با پنج تيمار و سه تكرار مي باشد كه مقايسه ميانگين ها توسط آزمون چند دامنه اي دانكن صورت گرفت. در اين پژوهش از آبليموي غير قابل مصرف در صنايع غذائي جهت افزايش قابليت جذب عناصرآهن و منگنز در يك خاك آهكي استفاده گرديد و اثر آن با كاربرد سولفات و كلات هاي اين عناصر مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج حاصل از اين پژوهش بيانگر اين است كه كاربرد سولفات عناصر فوق تاثير معني داري بر غلظت اين عناصر در طول دوره نمونه برداري نسبت به شاهد نداشته است. كاربرد كلات هاي اين عناصر افزايش معني داري در غلظت عناصر نامبرده در طول دوره نمونه برداري نسبت به تيمارهاي شاهد و سولفات آنها داشته است. كاربرد آبليمو همراه با آب آبياري در طول دوره اينكوباسيون و يا افزودن آن به خاك در آغاز دوره آزمايش افزايش معني داري در غلظت عناصر ذكر شده نسبت به شاهد، تيمارهاي سولفات اين عناصر و حتي كلاتهاي اين عناصر داشته است.