اثر فرم كود نيتروژن مصرفي بر جذب آهن و كلروز آهن در انگور رقم سلطاني

تغذيه آهن در گياهان بطور قابل توجهي تحت تاثير فرم نيتروژن مصرفي قرار مي گيرد و اين مسئله به دليل تغيير نسبت جذب كاتيون ها و آنيون ها و تغيير pHآپوپلاست سلولي در گياه مي باشد. در اين آزمايش اثر كودهاي نيتروژنه آمونيومي بر جذب، و توزيع آهن و همچنين كلروز آهن در ريشه و شاخساره انگور سلطاني (Vitis vinifera L. ) در شرايط كشت در بستر پرلايت و كشت در يك خاك آهكي مورد بررسي قرار گرفت. آزمايش به صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه كاملاَ تصادفي در شرايط گلخانه در دو بستركشت پرلايت و يك خاك آهكي با تركيب سه سطح فاكتور فرم نيتروژن مصرفي شامل: بدون مصرف نيتروژن(شاهد)، مصرف نيتروژن به فرم NH4+-N و مصرف نيتروژن به فرم NO3- -N و سه سطح فرم مصرف كود آهن شامل: بدون مصرف آهن(شاهد)، مصرف آهن به فرم سولفات آهن و مصرف آهن به فرم كود سكوسترين 138 آهن انجام شد. آزمايش در پنج تكرار و هر كرت آزمايشي حاوي هشت قلمه يك ساله ريشه دار شده تاك سلطاني اجرا شد. بر اساس نوع منبع كود نيتروژنه و آهن، تركيب محلول غذايي در بستر كشت پرلايت محاسبه و مورد استفاده قرار گرفت. در بستر كشت خاكي تنها از كودهاي سولفات آمونيوم و نيترات پتاسيم به عنوان منابع نيتروژن و سطوح فاكتور آهن استفاده گرديد. ميزان كلروفيل، آهن كل و فعال در برگ هاي مسن و جوان و نيز ميزان آهن در ريشه ها اندازه گيري شد. نتايج حاصل از آزمايش نشان داد كه در تيمار بدون مصرف آهن، برگ هاي جوان نهال هاي تغذيه شده با نيتروژن نيتراته در مقايسه با نهال هاي تغذيه شده با نيتروژن آمونيومي علائم كلروز نشان دادند. مصرف كود نيتروژنه به فرم نيترات موجب تجمع آهن در ريشه شد. اين در حالي بود كه مصرف نيتروژن به فرم آمونيوم باعث افزايش ميزان آهن در برگ هاي جوان و كاهش ميزان آهن در ريشه ها گرديد. ميزان آهن فعال در نهال هاي تغذيه شده با نيتروژن آمونيومي بيشتر از نهال هاي تغذيه شده با نيتروژن نيتراته بود. مصرف نيتروژن آمونيومي در بستر كشت پرلايت تفاوت معني داري بين ميزان كلروفيل برگ هاي جوان در تيمار سولفات آهن و سكوسترين 138 آهن موجب نشد، اين در حالي است كه تفاوت معني دار بين ميزان كلروفيل برگ هاي جوان بين اين دو تيمار در شرايط مصرف نيتروژن نيتراته در بستر كشت پرلايت مشاهده گرديد. بر اساس نتايج حاصل از اين آزمايش مشاهده گرديد كه مصرف نيتروژن آمونيومي نقش بسزايي در انتقال آهن از ريشه به شاخساره و احياء آهن به فرم فعال و قابل جذب سلول در برگ هاي جوان دارد.