اثرات مديريت قرق و چرا بر ميزان ترسيب كربن گونه درمنه دشتي (مطالعه موردي: مراتع استپي رودشور ساوه)

امروزه تغيير اقليم به عنوان يكي از شش موضوع عمده زيست محيطي ازمهمترين چالش در توسعه پايدار و فقرزدايي مطرح بوده كه به باور اكثر محققان ناشي از افزايش غلظت گازهاي گلخانه اي در 100 سال گذشته مي باشد. در اين بين كربن عمده ترين جز اين گازها محسوب مي گردد. ترسيب كربن طي فرآيند فتوسنتز به وسيله بيوماس گياهي به عنوان ارزانترين و ساده ترين راهكار ممكن جهت كاهش سطح اين گاز اتمسفري مي باشد. درمنه دشتي(Besser Artemisia sieberi) به عنوان اصلي ترين عنصر جوامع گياهي كشور شناخته شده و بدين لحاظ مي بايست از نقطه نظر قدرت ترسيب كربن شناخته شود. با عنايت به اين موضوع، پس از تعيين منطقه معرف در دو سايت قرق بلند مدت و مرتع تحت چرا به منظور همگني در برآورد جوامع تحت بررسي تعداد 25 پايه يه صورت تصادفي از گونه مدنظر انتخاب و اندام هاي هوايي (شامل برگ، سرشاخه و ساقه) و اندام زيرزميني (ريشه) ولاشبرگ موجود در پاي گياه پس از قطع وتوزين و جمع آوري به آزمايشگاه منتقل گرديد. ضريب تبديل ترسيب كربن هر اندام گياهي به صورت جداگانه از روش احتراق تعيين شد. نتايج نشان داد ميزان ترسيب كربن گونه درمنه دشتي در منطقه چرا شده در مقايسه با منطقه قرق تفاوت معني داري داشته است. همچنين ترسيب كربن در بين اندام هاي هوايي (برگ و سرشاخه و ساقه)، اندام زير زميني (ريشه) و لاشبرگ در دو منطقه با يكديگر متفاوت بوده است.