كهن‏گرايي در شعر شاملو

Archaism in Shamloo’s Poetry

زبان از مهم‏ترين عناصر شعر است.در مكتب فرماليست روس و فرزند آن ساختارگرايي، بررسي زبان بسيار اهمّيّت دارد. پايه‏ي فكري اين مكاتب بيشتر درباره‏ي برجستگي متون ادبي و غرابت و دوري آن از زبان عادي است. يكي از راه‏هاي برجسته‏سازي متون ادبي، هنجارگريزي است و يكي از راه‏هاي هنجارگريزي در اثر ادبي براي ايجاد زيبايي، كهن‏گرايي است. اگر شاعر يا نويسنده‏اي در زبان خود رويكردي قديمي داشته باشد و به شيوه‏ي كهن بنويسد در زبان، كهن‏گرا است.در ميان شاعران معاصر ايران، احمد شاملو از كساني است كه يكي از اصلي‏ترين پايه‏هاي زبانيِ شعر خود را بر كهن‏گرايي نهاده است. توجّه به متون گذشته‏ به عنوان منبع بزرگ زباني براي برجسته‏سازي و... از مشخّصه‏هاي اصلي شعر اوست. در اين مقاله سعي بر اين است كه وجوه كهن‏گرايي در شعر شاملو با استفاده از آراي فرماليستي و ساختارگرايي‏ بررسي شود.

Language is an important element of poetry. In Russian formalism and structuralism, investigating into language is of great significance. The basis of these schools is mostly related to the prominence of literary texts and their distance from ordinary language use. An important way to make literary texts distinguished from others is violation of norms, among which archaism can be used to create beauty in a literary work. If a poet or writer takes an archaic approach in his/her language, his/her work is called archaic. Ahmad Shamloo is among the contemporary poets who has used archaism as the basis of his poetry. He pays attention to old texts as a great linguistic source for making his poetry outstanding. This paper aims at investigating into the archaic aspects of Shamloo poems using formalism and structuralism.