مقايسه نتايج عمل جراحي انتقال يك تاندون با سه تاندون در بيماران مبتلا به فلج عصب راديال

Comparison of the results of single tendon transfer with ternary tendon transfer surgery in patients with radial nerve palsy

سابقه و هدف: با توجه به شايع بودن ابتلا به فلج عصب راديال و اهميت درمان آن و گزارش موفقيت جراحي انتقال يك تاندون در اين بيماران، اين تحقيق به منظور يافتن پاسخ اين سوال كه آيا نتايج عمل جراحي يك تاندون مشابه نتايج جراحي متعارف (سه تاندون) است يا خير، انجام گرفت. مواد و روشها: تحقيق به روش Historical cohort روي بيماران مراجعه كننده به بيمارستان 15 خرداد انجام گرفت. بيماراني كه با تشخيص قطعي فلج عصب راديال مراجعه كرده و جراحي انتقال يك تاندون داشتند به عنوان گروه مورد و بيماراني كه همزمان در همان بيمارستان با روش انتقال سه تاندون جراحي شدند به عنوان گروه شاهد تلقي شدند. پس از عمل جراحي يكسان و حداقل يك ماه پيگيري، تاثير نتايج با تغييرات دامنه حركتي در سه مفصل متاكارپوفالانژيال (MP)، پروگزيمال اينترفالانژيال (PIP)، و ديستال اينترفالانژيال (DIP) به وسيله آزمون كروسكالواليس مورد آناليز آماري قرار گرفت. يافته‌ها: تحقيق روي 50 نفر شامل 33 نفر در گروه يك تاندون و 17 نفر در گروه سه تاندون انجام گرفت. افراد دو گروه از نظر نوع بيماري، مراجعه همزمان و وضعيت اقتصادي- اجتماعي (مراجعين به يك بيمارستان) و همين‌طور ميزان اوليه دامنه حركتي مفاصل MP، PIP و DIP مشابه بودند و اختلاف آماري آنها معني‌دار نبود. تغييرات مفصل MP در جراحي سه تاندوني برابر 1/12± 3/77 و در گروه يك تاندوني برابر 63±88 و در مفصل PIP به ترتيب برابر 5/13±9/85 و 1/40±5/90 و بالاخره در مفصل DIPبه ترتيب برابر 8±267 و 16±256 بود (4/0 (P < . نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد تعداد تاندونهاي انتقالي روي نتايج عمل مبتلايان به فلج عصب راديال نقشي نداشته باشد. با توجه به كاستيهاي اين مقاله انجام يك تحقيق كارآزمايي باليني را توصيه مي‌نماييم.

Background and Aim: Considering the prevalence of radial nerve palsy and the importance of adequate treatment procedures for this dysfunction, the present study was carried out on patients with radial nerve in 15-Khordad hospital. The study was set to compare the results of single-tendon transfer surgery with those of the common (triple-tendon transfer) surgery. Materials and Methods: The study adopted a historical cohort method. Patients with definite radial nerve palsy diagnosis were assigned into either the experimental group with single-tendon transfer surgery or the control group with triple-tendon transfer surgery. After similar surgical treatment and at least one-month follow-up, the results of changes in the range of motion in metacarpophalangeal (MP), proximal interphalangeal (PIP) and distal interphalangeal (DIP) joints were compared using Kruskal–Wallis test. Results: The participants consisted of 50 patients who were assigned into a single-tendon transfer (N=33) and a triple-tendon transfer surgery (N=17). The subjects in either group were similar in terms of the type of disease, simultaneous attendance and socio-economic status (in regard to referring to the same hospital) as well as the initial range of motion in MP, PIP and DIP joints, so that there was no significant statistical difference among them. Following the treatment, the range of motion in the MP joint improved as much as 77.3±12.1 in triple-tendon subjects and 88±63 in single-tendon subjects. It improved in the PIP joint as much as 85.9±13.5 in triple-tendon subjects and 90.5±40.1 in single-tendon subjects. It also improved in the DIP joint as much as 267±8 in triple-tendon subjects and 256±16 in single-tendon subjects (P < 0.4). ‍Conclusion: It seems that the number of tendons transferred to treat radial nerve palsy does not affect the surgical results. Considering the limitations of the present study, it is recommended to conduct further clinical trials on this issue.