ارتباط سطوح استراحتي ويسفاتين و تغييرات آن در پاسخ به فعاليت حاد استقامتي با آمادگي هوازي و تركيب بدن در مردان سالم

Relationship between Resting Plasma Visfatin Levels and its Changes in Response to Acute Endurance Exercise with Aerobic Fitness and Body Composition in Healthy Men

هدف تحقيق بررسي ارتباط سطوح استراحتي و تغييرات ويسفاتين طي فعاليت حاد استقامتي با آمادگي هوازي و تركيب بدن بود. بدين منظور 46 آزمودني (ميانگين±انحراف معيار؛ سن، 1/16±9/42 سال؛ قد، 4/5±8/171 سانتي متر؛ وزن 7/9±6/73 كيلوگرم) در تحقيق حاضر شركت كردند. در يك جلسه ابتدا ويژگي هاي تركيب بدني شامل وزن، نسبت دور كمر به باسن (WHR) و شاخص توده بدني (BMI) اندازه گيري شد و پس از 5 دقيقه گرم كردن عمومي، حداكثر اكسيژن مصرفي (Vo2max) آزمودني ها با استفاده از آزمون فزآينده و بر روي دوچرخه ارگومتر تعيين شد. به فاصله يك هفته آزمودني ها يك جلسه فعاليت حاد استقامتي با شدت 60 درصد Vo2max و به مدت 30 دقيقه بر روي دوچرخه انجام دادند. دو نمونه خوني قبل و بلافاصله پس از فعاليت گرفته شد و براي اندازه گيري گلوكز و ويسفاتين مورد استفاده قرار گرفت. جهت بررسي ارتباط سطوح استراحتي ويسفاتين و تغييرات آن در پاسخ به فعاليت با ساير فاكتورها از ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد بين سطح سرمي ويسفاتين با آمادگي هوازي (265/0=, p17/0=r) و فاكتورهاي تركيب بدني ارتباط معنا داري وجود ندارد (05/0 < P). اما تغييرات ويسفاتين طي فعاليت حاد استقامتي با آمادگي هوازي (018/0=, p349/0=r) و تغييرات گلوكز (013/0, p=363/0r=) ارتباط مثبت و معناداري دارد. علاوه بر اين نتايج همبستگي نشان داد آمادگي هوازي با سطوح استراحتي گلوكز و تغييرات آن در پاسخ به فعاليت (013/0=, p362/0-=r) ارتباط منفي و معناداري دارد. بر اساس نتايج تحقيق حاضر نتيجه گيري مي‌شود ميزان آمادگي هوازي نقشي در سطح پايه ويسفاتين ندارد، اما آمادگي هوازي بالاتر موجب تغييرات بيشتري در پاسخ ويسفاتين به فعاليت حاد مي شود. اين مسيله احتمالاً نشان دهنده نقش ويسفاتين در بهبود عمكرد هوازي از طريق بيوسنتر NAD+ و نيز افزايش ترشح انسولين در حين و بلافاصله پس از فعاليت است.

The purpose of this study was to investigate the relationship between resting visfatin levels and visfatin changes during endurance exercise with aerobic fitness and body composition. For this purpose, forty six subjects (Mean±SD; age, 42.8±16.0 y; height, 171.7±5.4 cm; weight, 73.6±9.7 kg) participated in this study. In one session after determining body composition characteristics including weight, WHR and BMI, maximal oxygen consumption (Vo2max) was determined after 5 minutes warm-up by using a progressive exercise test on a cycle ergometer. After one week all subjects performed an acute endurance exercise at 60% of Vo2max for 30 minutes on a bicycle. Two blood samples were taken before and immediately after exercise and were analyzed for visfatin and glucose concentrations. To determine the correlations among the variables Pearson’s correlation was used. Results showed no significant correlations between serum visfatin with aerobic fitness (r=0.17, P > 0.05) and body composition parameters (P > 0.05). However, changes in visfatin during endurance exercise were positively and significantly correlated with aerobic fitness (r=0.349, P=0.018) and glucose (r=0.363, P=0.013). In addition, data analysis revealed that aerobic fitness is negatively and significantly correlated with resting glucose and glucose changes during exercise (P < 0.05). Based on the results of the present study it could be concluded that aerobic fitness has no relationship with resting serum visfatin, though the higher aerobic fitness might result in more changes in visfatin responses to exercise, which might be an indicator of visfatin rules in improving the aerobic performance through NAD+ and increases in insulin during and immediately after exercise.