بررسي اصطلاحات عرفاني مشترك در حديقه الحقيقه و مناقب العارفين

The Study of common theoso phical Terms in Hadiqat-ol-Haqiqeh and manaqeb-ol-Arefin

عرفان احساس عميق خداوند در درون خويش و تسليم شدن و عشق ورزيدن به او با جان و دل است . سنايي و مولوي از بزرگ‌ترين عارفان و مجذوبان درياي عشق الهي هستند. سنايي پدر شعر عرفاني فارسي است كه براي نخستين بار مضامين عرفاني را با فرهنگ عاميانه و حكايات تمثيلي درآميخته و اكثر آموزه‌هاي صوفيانه را با بياني زيبا ارايه نموده است و مولانا پارسايي عاشق پيشه، پاكباز و سرانداز است كه سالها اسير بود و به بركت آن، ترك اختيار كرد و نواي بي‌نوايي سر داد . اين مقاله به بررسي اصطلاحات عرفاني مشترك (عشق، فنا، بقا، كشش و كوشش، تجلي، معرفت، وحدت وجود، خوف و رجا، مشاهده و محبّت ) در حديقه الحقيقه سنايي و مناقب العارفين افلاكي مي‌‌پردازد.

Theosophy is a deep sense of God in humble person inside and submitting to Him and adoration to Him heartedly. Sanaei and Molavi are of the greatest theosophists and fascinated by the devine love. Sanaei is the father of theosophical literature in Persian poem that for the first time has compounded theosophical purports with slangy culture and allegorical tales and has presented most of the teachings of Sufism with a beautiful expressions and Molana is a lovelorn pious highborn, and humble person who was a slave of love and left his liberty and sang a pauper song for many years. This paper is purposed to study the common terms of theosophy (including love, doom, perpetuity, inducement and attempt, manifestation, pantheism, scare and hope, observation and amour). In Sanaei’s Hadiqat-ol-haqiqeh and Aflaki’s Manaqeb-ol-Arefin.