تاثير زمان‌هاي روز بر بازتواني آسيب اسپرين مچ پا و ميزان آسيب مجدد

Effect of Time of Day on Ankle Sprain Injury Rehabilitation and Re-injury Rate

اسپرين مچ پا از شايع ترين آسيب‌هاي حاد ورزشي است كه به علت آسيب به گيرنده‌هاي حس عمقي و كاهش تعادل، خطر بازگشت مجدد آن زياد است. با توجه به اثبات تاثير ريتم‌هاي روزانه بر اجراي ورزشي، هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير زمان‌هاي روز بر بازتواني اسپرين مچ پاست. 16 نفر از ورزشكاران غيرحرفه‌اي مبتلا به اسپرين يك جانبه مچ پا (سن: 7/2 ± 2/24 سال، وزن: 1/3 ± 1/71 كيلوگرم، قد:40/3 ±2/177 سانتي متر) در اين تحقيق شركت و به صورت تصادفي در دو گروه تمريني صبح (8 -10) و عصر (18- 20)، يك دوره فيزيوتراپي را به مدت 12 جلسه سپري كردند. بعد از اطمينان از راه رفتن بدون درد، در همان زمان‌ها به مدت چهار هفته از آزمون تعادلي ستاره به عنوان برنامه بازتواني استفاده شد كه به عنوان برنامه بازتواني در درمان اسپرين مچ پا گزارش شده است. براي ارزيابي ميزان تاثير برنامه بازتواني از آزمون تعادلي ايستادن روي يك پا استفاده و ميزان آسيب مجدد بعد از يك سال ثبت شد. از آزمون تي مستقل و وابسته براي تجزيه و تحليل داده‌ها استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد بعد از دوره بازتواني، ميانگين نتايج آزمون تعادلي ايستادن روي يك پا در گروه عصر به طور معني داري بهتر از گروه صبح بوده است (03/0=P و 65/2=t). بعد از يك سال، دو نفر از گروه صبح و يك نفر از گروه عصر مجدداً به اسپرين مچ پا مبتلا شدند كه تفاوت معني دار نبود. با توجه به مثبت بودن تاثير زمان بر كسب تعادل ايستا، اين تحقيق مي‌تواند پايه‌اي براي تحقيقات گسترده‌تر با تعداد نمونه‌هاي بيشتر و با استفاده از دستگاه‌هاي تشخيصي باليني پيشرفته‌تر باشد تا شايد بتوان با انجام بازتواني در زمان‌هاي مناسب‌تر، روند بهبودي را تسريع و بازگشت مجدد آسيب را كاهش داد.

An ankle sprain is the most common injuries which due to damage to the proprioceptive receptors and decrease stability, the risk of re- injury high. Because if diurnal rhythms on athletic performances the purpose of this study was to investigate the effect of time of day on ankle sprain rehabilitation and re-injury rate. Sixteen non-professional athletes with history of unilateral ankle sprain which reported no history of neurological or vestibular impairments participated in this study (age: 24.2±2.7 years, weight: 71.6±3.1 kg, height: 177.2±3.4 cm; Mean±SD) and participated in 12 sessions physiotherapy in two randomized morning (8-10) and evening (18-20) groups. After ensuring walk without pain, at the same time, Star Excursion Balance training which reported as more effective program in improving functional stability of the sprained ankle was used for 4 weeks as rehabilitation program. The Single Leg Balance test was used to measure effect of rehabilitation program, and re-injury rate after one year were recorded. Paired sample t-test used for comparison of data mean. Results showed that after rehabilitation program, balance ability for in evening group was significantly better than morning group (t=2.65, P=0.03). After one year, 2 and 1 re-injuries were found in morning and evening group respectively (P?0/05). A similar study, did not found in this field but positive effect of time of day on the acquisition of static equilibrium in this study can be a basis for more extensive studies with greater number of samples, especially with more advanced clinical diagnostic devices, perhaps with the appropriate time of rehabilitation, recovery accelerated and re injury reduced.