معرفت و واقعيت در مكتب ودانتا با تاكيد بر آرا شانكارا

Knowledge and Reality in the Vedanta School with emphasis on Shankara’s Views

از ميان متفكران مكتب ودانتا ديدگاه شانكارا از اهميت ويژه اي برخوردار است و بيش‌ترين تفاسير و مقالات نيز به آرا او اختصاص يافته است. از اين رو، بي مناسبت نيست كه او را متنفذترين حكيم هندي مكتب ودانتا خواند. مقاله حاضر نيز مي كوشد به آرا متافيزيكي و معرفت شناختي وي در مكتب ودانتا بپردازد. مكتب ودانتا بيش تر با نام شانكارا عجين است، از اين رو او را نماينده اصلي مكتب ودانتا مي دانند. با توجه به اينكه او شديداً به سنت هندو وفادار بوده و آثارش داراي آرا بديعي است، از اين رو توانست بيش از ديگران علاقه متفكران معاصر هندي را به خود جلب كند و منشا الهامي براي انديشه هاي آنها باشد. مكتب ودانتاي شانكارا مبتني بر فلسفه آدويتا (عدم ثنويت) است كه طبق آن حقيقتْ واحد است، هر چند به صورت كثرت جلوه مي كند. نظريه عدم ثنويت شانكارا ريشه در مكاتب فلسفي بودايي دارد و آنها نيز متاثر از اوپانيشاد بوده اند. شانكارا آرا خود را درباره متافيزيك و معرفت از طريق تفاسير خود بر سوتراهاي باداريانا مطرح نمود. او هر نوع ثنويتي را رد مي كرد و به عدم ثنويت در عرصه متافيزيك، معرفت شناسي و ارزش شناسي اعتقاد داشت. مي توان گفت او هم تحت تاثير آيين بودا بود و هم آن را مورد انتقاد جدي قرار داد.

Of all the Vedantic school, that of Shankara has the most importance and allocates the largest amount of literature in the form of commentaries and treaties to itself, so that it would not be inappropriate to call Shankara the most influential Indian philosopher. This article is an attempt to shed some light on knowledge and reality as viewed in Vedantic school of Shankara. Since Shankara is the main exponent of this school, Vedanta philosophy is associated with his name. Owing to his intensely loyalty to tradition and innovative nature of his works, he fascinated and inspired the contemporary Indian thinkers more than other Vedantins. Shankaraʹs Vedanta is based on Advaita (non-dualism) philosophy, according to which ultimate reality is one (unqualified monism), though it appears in many individuals. His non-dualism is traceable to Buddhism, and the latter also is believed to have its origin in the Upanishads. Shankara developed his views about knowledge and reality through his commentaries on the Bdarayana’s Sutras (aphorism). He rejected all types of dualism and proposed a metaphysical, epistemological, and axiological non-dualism. It is said that he was under the influence of Buddhism, yet he was a severe critic of Buddhism as well.