مفهوم «ميمسيس » در نظريه زيباشناختي آدورنو

The Concept of Mimesis in Adorno’s Aesthetic Theory

مفهوم «ميمسيس » نقشي محوري در نظريه زيباشناختي آدورنو دارد و در سراسر اين كتاب حاضر است. اگر بتوان دو ايده مهم و مركزي را در كتاب نظريه زيباشناختي آدورنو تشخيص داد، بي شك يكي ايده «محتواي معطوف به حقيقت اثر هنري» ، و ديگري مفهوم «ميمسيس» است. آدورنو با واژگون ساختن معنا و كاربرد سنتي اين اصطلاح، سعي دارد تا نيروي پوياي ميمسيس را، در عرصه هنر و به تبع آن در ابعاد مختلف زندگي، دوباره به جنبش درآورد تا از اين طريق بتواند به نقد ساختارهاي سلطه و سركوب در عقلانيت مدرن و روشنگر بپردازد. اين مقاله بر آن است تا مفهوم ميمسيس را در آراي آدورنو از سه چشم انداز بررسي كند: رابطه ديالكتيكي ميمسيس و عقل؛ ميمسيس به مثابه ديالكتيك سوژه و ابژه؛ ميمسيس و ارتباط آن با زبان.

Mimesis plays an important role in Adorno’s Aesthetic Theory and permeates through the book. If only two concepts are to be figured out in the book, they will be the “content of the truth of art work” and “mimesis”. Avoiding the traditional use and understanding of the latter, Adorno tries to renew the power of mimesis in art and life. He uses mimesis to criticize the structures of suppression and hegemony in Enlightenment and modern thinking. This essay discusses the concept of mimesis in Adorno’s thoughts from three points of view: dialectical relationship between mimesis and reason; mimesis as the subject-object dialectic; mimesis and its connections with expression.