بررسي نقش مايه هاي آيكونوگرافيك از وراي دو شاهنامه بايسنقري و طهماسبي

Iconographical Motifs in Two Baisonghori and Tahmasbi Shahnamehs

اين مقاله نخست يكي از مفاهيم كليدي مطالعات آيكونوگرافي با عنوان «دانش نقش مايه ها »، را كه از موارد مهم اين حوزه مطالعاتي محسوب مي شود، معرفي نموده، سپس اين مفهوم را از طريق نگاره هايي چند از دو شاهنامه بايسنقري و طهماسبي، از مكاتب هرات و تبريز، به آزمون گذاشته است. با ارايه اين فرض كه به كارگيري نقش مايه هاي ادبي از طريق تصوير در مكتب تبريز صفوي در مقايسه با هرات تيموري با حساسيت و دقت چشمگيري انجام شده تا جايي كه در باروري و ارتقا آن نقش مايه ها به نماد نه تنها موثر بلكه گزينشي آگاهانه بوده است.

This article first discusses one of the key concepts in Iconographical Studies, namely “knowledge of motifs”, and then applies this concept to some paintings in Baisonghori and Tahmasbi Shahnamehs. The article further suggests that the usage of literary motifs in the paintings of Tabriz’s Safavid School, comparing to that of Herat Teimouri School, is done in such a delicate and wonderful manner that the motifs have been improved and turned into symbols. The article, therefore, concludes that the artists of the era were completely aware of the motifs they were selecting.