چارچوبي براي شناسايي شايستگي‌هاي خط‌مشي‌گذاران ملي (نمايندگان مجلس قانونگذاري)

A Framework for Identifying National Policymaker’s Qualifications (Members of Parliament)

امروزه بخش عظيمي از تصميم‌هاي خط‌مشي عمومي در نهادي به نام پارلمان اتخاذ مي‌شود. در‌واقع پارلمان، اساسي‌ترين نهاد خط‌مشي‌گذاري در نظام‌هاي سياسي است. از‌اين‌رو، شايستگي‌ها و صلاحيت افرادي كه قرار است به نمايندگي از مردم به خط‌مشي‌گذاري بپردازند، حايز اهميت بسياري است. چالش پيش رو اين است كه به‌زعم منتقدان با وجود تحولات بسيار در نظام خط‌مشي‌گذاري جمهوري اسلامي ايران، سياست‌هاي اتخاذ شده در مجلس، همواره با كاستي‌هايي روبه‌رو بوده و گاهي فاقد جامع‌نگري يا متناقص با سياست‌هاي كلي نظام بوده است. به‌نظر مي‌رسد علت اين نواقص، عدم شايستگي‌هاي لازم در نمايندگان مجلس است. بنابراين راه‌حل مناسب، ارتقاي شايستگي‌هاي نمايندگان و خط‌مشي‌گذاران ملي است تا ضمن داشتن يك مجلس كارآمد و اثربخش، بتوان از‌لحاظ شدن ضرورت‌ها، الزامات و راهبردهاي موثر در خط‌مشي‌هاي اتخاذ شده، مطمين بود. مقاله حاضر، به احصاي شايستگي‌هاي كليدي خط‌مشي‌گذاران ملي پرداخته و با تجزيه‌و‌تحليل داده‌هاي حاصل از پرسش‌نامه، به بررسي و تحليل شكاف وضع موجود و مطلوب مي‌پردازد و نتيجه‌ مي‌گيرد كه بين آنها تفاوت معناداري وجود دارد. در پايان نيز رهنمودهايي را درخصوص ارتقا و نهادينه‌سازي شايستگي‌هاي سياستگذاران ارايه مي‌دهد.

Nowadays, a significant part of decisions related to public policy is made in an institution called as parliament. In fact, parliament is the most basic institution in field of policymaking in all political systems and therefore, it is very important that individuals which are to make policy on behalf of people need to have attributes, credentials and qualifications. Challenge is that despite great developments in the Islamic Republic of Iran’s policy making, policies made in the Majlis always face deficits and shortages and lacks a comprehensive approach and adequate reflections or are at odd with system’s general policies. Reason, it seems, is the lack or inadequacy of MPs’ qualifications. Appropriate solution is lies in enhancing MPs’ and national policy makers’ qualifications. In doing so, there will be certainly an effective parliament. This paper attempts to identify national policy makers’ qualifications and having analyzed data drawn from questionnaire, concludes that there are meaningful differences between the existing situation and the desired situation. In the end, some recommendations are proposed in order to enhance and institutionalize credential among national policy makers.