متون مربوط به معرفي جاذبه هاي گردشگري وچگونگي ترجمه آنها- ارايه يك راهكار

Translating tourist texts: Introducing a new strategy

تهيه متون مناسب و به خصوص ترجمه دقيق آنها براي معرفي هر چه بهتر جاذبه هاي عظيم گردشگري كشورمان از اولويت هاي اساسي سازمان هاي ذيربط است. در اين مقاله ضمن بررسي متون و نوع زبان به كار رفته در نوشته هاي مربوط به معرفي جاذبه هاي گردشگري به شيوه ها و اصول ترجمه اين گونه متون و جايگزيني مناسب واژه هاي معرف اين جاذبه ها كه غالبا عناوين مكان هاي تاريخي، جغرافيايي، مذهبي، طبيعي، ميراث هاي فرهنگي و دست ساخته هاي بشري هستند خواهيم پرداخت. شيوه هاي بومي گرايي(domestication )و بيگانه گرايي(foreignization )كه در ترجمه عموميت دارند براي ترجمه متون گردشگري داراي نقاط ضعف و قوت خاص خود هستند. حفظ اختصار متن، بالا بردن درك خواننده از متن و نيز برانگيختن علايق وي از جمله نقاط قوت شيوه بومي گرايي به شمار مي‌روند، اما بزرگ ترين اشكال اين است كه به هنگام استفاده از شيوه بومي گرايي در ترجمه متون گردشگري بر عناصر و مقوله هاي فرهنگي و تاريخي متن زبان مبدا خدشه وارد مي شود. روش بيگانه گرايي برعكس در خدمت عوامل تاريخي– فرهنگي متن زبان مبدا و نشر فرهنگ و آداب و رسوم خودي است، اما بي توجهي به ادراك و فهم خواننده زبان مقصد و نيز كمرنگ شدن نقش جلب گردشگر به هنگام استفاده از اين شيوه كاملا مشهود است. به نظر مي رسد هيچ كدام از اين دو شيوه نمي تواند به تنهايي چاره بسياري از مشكلاتي باشد كه ذاتي متون مربوط به جذب گردشگران خارجي است. تاكيد اصلي اين مقاله بر پيدا كردن روش و راهكاري جديد براي ترجمه اين گونه متون است تا بتوان با آن هم فرهنگ ايراني و اسلامي را برجسته نمود و آن را به گردشگران علاقه مند به جاذبه هاي گردشگري ايران منتقل كرد و هم بر ميزان ادراك خواننده اثر در زبان مقصد و قابليت جذب گردشگران افزود. اين روش كه از آن در اين مقاله به عنوان شيوه خنثي گرايي ياد شده است، مبتني بر اصل اطلاعات مفهوم مدار بوده و بر پايه روابط تداعي معاني، يافتن معادل-هاي مناسب را براي واژه هاي كليدي متون گردشگري، هم در حوزه اطلاعاتي و هم زيبا شناختي اثر، تضمين مي نمايد.